مدل یابی رابطه بین تعاملات خانوادگی و کیفیت زندگی با تاب آوری با توجه به نقش میانجی حمایت اجتماعی در خواهران و برادران کودکان با سندرم داون

تولد فرزند با ناتوانی به صورت اجتناب ناپذیری، مقدار زیادی از درآمد، انرژی و وقت خانواده را به خود اختصاص می دهد. این مساله می تواند بر کیفیت روابط بین خواهران و برادران این کودکان با یکدیگر تاثیرگذار باشد. هدف پژوهش حاضر، مدل یابی رابطه بین تعاملات خانوادگی و کیفیت زندگی با تاب آوری با توجه به نقش میانجی حمایت اجتماعی در خواهران و برادران کودکان با سندرم داون بود.

در این مطالعه ی توصیفی- همبستگی، جامعه ی آماری را تمامی خواهران و برادران دانش آموزان با سندرم داون شهر اهواز در سال تحصیلی 98-1397 تشکیل دادند و با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند از میان جامعه آماری 278 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه های تاب آوری (کانر و دیویدسون، 2003)، کیفیت زندگی (سازمان بهداشت جهانی، 1998)، تعاملات خانوادگی (السون و بارنز، 2004) و حمایت اجتماعی (زیمت و همکاران، 1988) استفاده شد. برای تحلیل داده ها از ضریب همبستگی پیرسون و برای ارزیابی مدل پیشنهادی از روش تحلیل مسیر استفاده شد.

نتایج این مطالعه نشان داد، الگوی حاضر برای خواهران و برادران کودکان با سندرم داون  معتبر است و در مسیرهای مستقیم و غیرمستقیم تحقیق رابطه ی مثبت و معنی دار مشاهده شد. بین تعاملات خانوادگی، کیفیت زندگی و حمایت اجتماعی با تاب آوری رابطه ی مثبت و معنادار وجود دارد. همچنین تاثیر غیرمستقیم تعاملات خانوادگی، کیفیت زندگی و تاب آوری با میانجی گری حمایت اجتماعی مثبت و معنادار بوده است و می توان گفت که حمایت اجتماعی می تواند نقش میانجی در میان تعاملات خانوادگی و کیفیت زندگی و تاب آوری ایفا کند.

یافته های پژوهش حاضر، گامی نو در راستای تدوین مدل های نظری پیش بین برای خواهران و برادران کودکان با سندرم داون محسوب می شود و می تواند به عنوان الگویی مناسب برای تدوین و طراحی برنامه های تقویت تاب آوری آنها مفید واقع شود.