بررسی ارتباط خودکارآمدی بالینی با تنش روانی در محیط بالین در دانشجویان پرستاری

دانشجویان پرستاری در محیط های بالینی با عوامل تنش زای مختلفی مواجه هستند که این عوامل می توانند بر عملکرد و خودکارآمدی بالینی آن ها اثر گذاشته و در امر تربیت پرستاران ماهر و خودکارآمد خلل ایجاد کند. بنابراین، پژوهش حاضر با هدف تعیین ارتباط بین خودکارآمدی بالینی و تنش روانی دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی همدان در محیط بالین، در سال 1401 انجام شد.

در مطالعه توصیفی- مقطعی از نوع همبستگی حاضر، از 350 دانشجوی پرستاری دانشگاه علوم پزشکی همدان، تعداد 218 نفر از آن ها در سال 1401، به روش نمونه گیری طبقه ای انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها شامل چک لیست مشخصات دموگرافیک، پرسشنامه های خودکارآمدی بالینی و تنش روانی در محیط بالین کوهن بود. داده ها با استفاده آمار توصیفی، آزمون های همبستگی پیرسون، آنالیز واریانس یک طرفه و t دو نمونه ای مستقل، کروسال والیس و من ویتنی از طریق نرم افزار آماری SPSS تجزیه و تحلیل شدند.

نتایج نشان داد که میانگین نمرات خودکارآمدی بالینی دانشجویان برابر 11/05±65/81 و تنش روانی آن ها در محیط بالین برابر 13/70±63/92 بود. همچنین یافته ها بیانگر آن بود که بین خودکارآمدی بالینی و تنش روانی دانشجویان پرستاری در محیط بالین ارتباط آماری معکوس و معنی داری وجود دارد (r=-0/25, P< 0/001) .

خودکارآمدی بالینی می تواند به عنوان یک عامل محافظ، بر سطح تنش روانی دانشجویان پرستاری در محیط های بالینی نقش به سزایی داشته باشد. باتوجه به این که بخش قابل توجهی از یادگیری دانشجویان پرستاری در محیط های بالینی اتفاق می افتد، توجه به کاهش تنش های روانی دانشجویان در این محیط ها و به دنبال آن بهبود خودکارآمدی بالینی آن ها، اهمیت ویژه ای دارد.