سنجش اندیشه های شهید محمدباقرصدر در فقه حکومتی و مقایسه آن با اندیشه های امام خمینی(رحمهما الله)

پیروان مکتب اهل بیت (ع) تا چهارده قرن عملا یا در حاشیه قدرت بوده و یا مبغوض آن؛ بر این اساس از ایجاد حکومت اسلامی بی نصیب مانده و فقه شیعه نیز فقهی فردی بود که در تنقیح وتحقیق آن، اداره ی نظام و تشکیل حکومت پیش بینی نشده بود؛ با تحقق انقلاب اسلامی ایران، راهیابی فقه به عرصه حکومت، بسترساز تجلیات جدیدی از فقه بود که اساسا خیز فقه را به سوی حرکت کلان حکومتی به عنوان مقدمه تشکیل تمدن نوین اسلامی سوق داد. یکی از علل ریشه ای تشکیل حکومت بزرگ اسلامی، رسیدن دنیای غرب و دشمنان اسلام به مرحله تمدن خود بود که می بایست سطح مواجهه با آنان، یک سطح مواجهه تمدنی در نظر گرفته می شد. این پژوهش با روش تحلیل محتوای مضمونی و مبتنی بر گردآوری اطلاعات و مطالعات کتابخانه ای، به دنبال بیان داعیه اصلی رویکرد به فقه حکومتی، یعنی قدرت «نظام سازی» آن است که با نگاهی به دیدگاه دو شارح اصلی این نظریه یعنی مرحوم شهیدصدر و حضرت امام خمینی (ره) و مقایسه ی این دو دیدگاه و بیان کامل تر حضرت امام (ره) در این باره، اثبات می گردد که فقه متولی تنقیح مسائل هر سه حوزه ی فرد، سیاست و اجتماع است و مضاف بر آن با به کارگیری نوعی مهندسی ویژه در ایجاد ارتباط معنادار میان شقوق گوناگون فقه، آن ها را در قالب یک منظومه منسجم تنظیم و تضمین نموده و تزاحمات احتمالی را هم برطرف می سازد.