امکان سنجی فنی و اقتصادی ازدیاد برداشت نفت به روش تزریق گازهای احتراقی و تولید برق هم زمان

بخش اعظمی از تولید نفت در جهان از میدان های متعارف قدیمی (Mature Fields) به دست می آید. افزایش ضریب بازیافت نفت از این منابع هدف اصلی برای شرکت های نفتی و دولت های تولیدکننده نفت است. علاوه براین، نرخ جایگزینی ذخایر تولیدشده با اکتشافات جدید به طور پیوسته در دهه های اخیر رو به کاهش بوده است. بنابراین، افزایش ضریب برداشت از میادین تحت تولید اولیه و ثانویه برای پاسخ گویی به تقاضای رو به رشد انرژی در سال های آینده مهم است. روش های مختلفی برای افزایش ضریب برداشت از میدان وجود دارد که یکی از متداول ترین آنها روش تزریق گاز است. ازدیاد برداشت از طریق تزریق گاز در مخازن کربناته شکاف دار و مخازن دارای سیال سبک مانند نفت های فرار بیشتر استفاده شده است. چهار رویکرد اصلی در روش تزریق گاز شامل تزریق دی اکسیدکربن، تزریق نیتروژن، بازگردانی گازهای هیدروکربوری طبیعی و تزریق گازهای حاصل از احتراق است. در دو دهه ی اخیر، به دلیل وضع پروتکل های زیست محیطی و قوانین بین المللی مانند پیمان کیوتو و کپنهاگ، انجام هم زمان ذخیره سازی و نیز ازدیاد برداشت با استفاده از دی اکسیدکربن به عنوان اصلی ترین گاز گلخانه ای مورد توجه قرارگرفته است. تزریق گاز های حاصل از احتراق یکی از روش های چایگزین گازهای هیدروکربوری است که می تواند مشکلات و چالش ها را به کمترین میزان رساند. در این مطالعه به بررسی فنی و اقتصادی ایده تزریق گازهای حاصل از احتراق به عنوان یک روش کارآمد، در دسترس و ارزان قیمت تر نسبت به سایر روش های تزریق گاز پرداخته می شود. نتایج فنی این طرح شامل مطالعات آزمایشگاهی و خروجی های شبیه سازی عملکرد مدل واقعی مخزن و مطالعات اقتصادی براساس آخرین ارزیابی های قیمتی تهیه شده است.