تاثیر منابع مختلف مکمل روی بر عملکرد، قابلیت هضم، فراسنجه های خونی و شکمبه ای بره-های پرواری

به منظور بررسی اثرات منابع مختلف مکمل های آلی و معدنی روی در بره های پرواری نژاد آمیخته زل، آزمایشی با استفاده از تعداد 25 راس بره نر با سن 4-3 ماه و میانگین وزن بدن (4/1 ± 5/25 کیلوگرم) در قالب یک طرح کاملا تصادفی با پنج تیمار به مدت 70 روز انجام شد. تیمارها شامل: 1- جیره مصرفی پایه بدون مکمل روی (حاوی 39/19 میلی گرم روی در کیلوگرم ماده خشک) 2- جیره پایه + 30 میلی گرم روی در کیلوگرم ماده خشک به‏ شکل روی متیونین 3- جیره پایه + 30 میلی گرم روی در کیلوگرم ماده خشک به شکل روی گلایسین 4- جیره پایه + 30 میلی گرم روی در کیلوگرم ماده خشک به شکل اکسید روی 5- جیره پایه + 30 میلی گرم روی در کیلوگرم ماده خشک به شکل سولفات روی بود. میزان ماده خشک مصرفی روزانه، افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل خوراک تعیین گردید. برای تعیین قابلیت هضم ظاهری، از روش اندازه‏گیری خاکستر نامحلول در اسید استفاده شد. خون‏گیری و اخذ مایع شکمبه در روز 70 آزمایش انجام گردید. نتایج نشان داد که افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل غذایی در تیمار های حاوی مکمل های آلی روی نسبت به گروه شاهد به طور معنی داری بهبود یافت. قابلیت هضم ظاهری ماده آلی در تیمار های مکمل‏شده با روی آلی و قابلیت هضم الیاف نا‏محلول در شوینده خنثی و الیاف نا‏محلول در شوینده اسیدی در بره های دریافت کننده مکمل های آلی روی و اکسید روی نسبت به سایر تیمار ها به طور معنی داری بیشتر بود. غلظت گلوکز و روی سرم در تمامی بره های مصرف کننده مکمل روی نسبت به گروه شاهد به طور معنی داری افزایش یافت. به طور کلی، می‏توان نتیجه گرفت، افزودن 30 میلی گرم روی در کیلوگرم ماده خشک به جیره پایه (حاوی 39/19 میلی‏گرم روی در کیلوگرم ماده خشک) از منابع آلی مکمل روی در مقایسه با منابع معدنی روی، تاثیر بهتری بر عملکرد رشد بره‏های پرواری دارد. همچنین استفاده از هر دو منبع آلی و معدنی روی، سبب افزایش غلظت گلوکز سرم خون شد.