بررسی اپیدمیولوژیک یک بیماری پریودنتال در سگهای ارجاعی به بیمارستان دامهای کوچک دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران

تعیین نسبت بیماری پریودنتال و التهاب لثه و ارتباط آن با عوامل فرضی در سگهای ارجاعی به بیمارستان دامهای کوچک دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران در فاصله سالهای 1380-1379.
طرح: گزارش موارد (Case series).
حیوانات: تعداد 300 قلاده سگ.
انتخاب سگهای دارای سن بیش ازشش ماه، ثبت مشخصات شامل: سن، جیره غذایی، میزان استخوان در جیره، نحوه قرارگیری فکها و پس از آن معاینه ناحیه دهان و گروه بندی حیوانات به سه دسته سالم، دارای التهاب لثه و مبتلا به التهاب پریودنشیوم بر اساس میزان رسوب جرم دندانی، اندازه گیری عمق شیار لثه، میزان لق شدگی دندان و تعداد دندانهای افتاده و از بین رفته.
تجزیه و تحلیل آماری: محاسبه فراوانی نسبی بر حسب درصد و انجام آزمون آماری مربع کای برای سنجش ارتباط تمامی متغیرهای مستقل این تحقیق با وضعیت سلامتی لثه.
میزان فراوانی التهاب پریودنشیوم و بیماری پریودنتال به ترتیب 24 درصد و 12 درصد بود. جنس و نحوه قرار گرفتن فکها با شدت بیماری پریودنتال ارتباط معنی داری نداشت. در نژادهای کوچکتر (التهاب لثه 32.8 درصد و بیمای پریودنتال 24.8 درصد) میزان وقوع بیماری با سگهای بزرگ دارای (التهاب لثه 19.2 درصد و بیمای پریودنتال 0.9 درصد) اختلاف معنی دار بود. همراه با افزایش سن احتمالا استعداد ابتلا به بیماری افزایش پیدا می کند. به طوریکه در این مطالعه هیچ یک از حیوانات بالای 5 سال دارای لثه سالم (التهاب لثه 47.6 درصد و بیماری پریودنتال 52.4 درصد) نبودند. در سگهایی که از جیره واجد استخوان استفاده می گردند 79.9 درصد دارای لثه سالم بودند. میزان رسوب جرم دندانی و افزایش عمق شیار لثه در چهارمین دندان پیش آسیا و اولین دندان آسیای فک بالا بیشتر بود و دندانهای پیش بیشتر در اثر پیشرفت بیماری دچار لق شدگی و از دست رفتن شده بودند.
نتایج این مطالعه اثبات نمود که اولا بیماری پریودنتال یکی از بیماری های شایع سگهای ارجاعی به درمانگاه دامهای کوچک (36 درصد) را تشکیل می دهد. با توجه به عوامل تاثیرگذارنده باید نسبت به رعایت اصول بهداشتی محوطه دهان و اضافه کردن استخوان به جیره سگهای نژاد کوچکتر همت گمارد. و لازم به ذکر است که در سنین بالاتر از 5 سال با توجه به افزیش استعداد ابتلا به بیماری اهمیت معاینات ناحیه دهان بیشتر خواهد شد.