بررسی روش های ارزیابی پوسچر در دندان پزشکان و دانشجویان دندان پزشکی: یک مطالعه ی مروری نظام مند

پوسچر نامناسب یکی از علل اصلی ایجاد اختلالات اسکلتی عضلانی (MSD) در حرفه ی دندان پزشکی است که به دلیل ماهیت فعالیت های این شغل به وجود می آید. این مطالعه روش های ارزیابی پوسچر مشاهده ای و دستگاهی برای شاغلان حرفه ی دندان پزشکی در مطالعات و شیوع گزارش شده ی MSDs در آن ها را بررسی کرده است.

 جست وجوی مطالعات در پایگاه های اطلاعاتی Scopus، PubMed و Google scholar با کلمات کلیدی تعیین شده در بازه ی سال های 2000 تا 2021 انجام گرفت. از 541 مقاله در جست وجوی اولیه، پس از حذف مقالات فاقد صلاحیت، تکراری، ارائه در کنگره، مروری نظام مند و نامه به سردبیر، در نهایت 31 مقاله به این مطالعه وارد شدند.

 نواحی گردن (58 درصد)، پشتی و کمر (54/9 درصد) و شانه و دست (29 درصد) دارای بیشترین میزان درد و اختلال در بین اندام ها در مطالعات بودند. در میان روش های ارزیابی پوسچر نیز RULA (19/4 درصد)، REBA (19/4 درصد)، EMG (13/8 درصد) و QEC (8/3 درصد) بیشترین روش های مورد استفاده در میان تمام 17روش به کاررفته در مطالعات بودند.

 در بین روش های مشاهده ای، روش QEC (Quick Exposure Check) به دلیل توجه به تجربه ی دندان پزشکان و در نظر گرفتن ابعاد مختلف وظایف دندان پزشکی کاربردی ترین روش است و روش  (Electromyography) EMG مناسب ترین روش دستگاهی برای ارزیابی پوسچر در دندان پزشکان است. همچنین، به نظر می رسد که استفاده از پرسش نامه به همراه روش های ارزیابی می تواند درک و اثربخشی ارزیابی وضعیت پوسچر را افزایش دهد.