اثر بخشی کورتیکو استروییدها در جلوگیری از سندرم آمبولی چربی در بیماران با شکستگی استخوانهای بلند

سندرم آمبولی چربی اشاره به وجود گلبولهای چربی در پارانشیم ریوی و یا جریان خون محیطی دارد که در همراهی با یکسری علایم ریوی، مغزی و پوستی خود را نشان می دهد. این سندرم اکثرا همراه با شکستگی های استخوانهای دراز و لگن دیده می شود و می تواند باعث مرگ بیمار شود. برای پیشگیری از این سندرم، قویترین بحث بر سر مفید بودن کورتیکواستروییدها بوده است. هدف این مطالعه بررسی اثربخشی کورتیکواستروییدها در جلوگیری از سندرم آمبولی چربی در بیماران با شکستگی استخوان های بلند می باشد.
این مطالعه تحلیلی بر روی 91 نفر از بیماران با شکستگی استخوانهای بلند انجام گرفت. بیمارانی که واجد شرایط ورود به مطالعه بودند به دو گروه کنترل و مورد تقسیم و به گروه مورد دارو تزریق شد و نتایج حاصله با استفاده از آزمونهای آماری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و P<0.05 معنی دار تلقی گردید.
در مجموع 2 مورد آمبولی چربی در گروه استرویید درمانی (5.2%) و 6 مورد در گروه کنترل (10.1%) ایجاد شد. هیپوکسی شریانی در 1 نفر از گروه استرویید درمانی (2.6%) و 8 نفر از گروه کنترل (15%) دیده شد که هیچیک از موارد شدید نبود و متوسط فشار شریانی اکسیژن در دو گروه نیز اختلاف معنی داری نشان نداد.
با توجه به این نتایج متیل پردنیزولون سوکسینات، در مقدار داروی استفاده شده، در جلوگیری از سندرم آمبولی چربی و هیپوکسمی شریانی موثر نیست.