تاثیر تزریق داخل رحمی سلول های تک هسته ای خون محیطی و پلاسمای غنی از پلاکت بر پیامدهای بارداری زنان با تجربه شکست مکرر لانه گزینی: یک کارآزمایی بالینی

شکست مکرر لانه گزینی را می توان عمدتا با تعامل نامناسب بین جنین و آندومتر توضیح داد. تعادل پروفایل T-helper1/T-helper2 بر لانه گزینی موثر جنین تاثیر می گذارد. تعدیل ایمنی آندومتر از طریق تزریق داخل رحمی سلول های تک هسته ای فعال شده ی خون محیطی (PBMCs) یا پلاسمای غنی از پلاکت اتولوگ (PRP) یک گزینه درمانی بالقوه کارآمد است.

هدف اصلی این مطالعه بررسی حاملگی های بیوشیمیایی و بالینی ناشی از تجویز داخل رحمی PBMCs فعال شده و PRP در زنان RIF بود.

این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده دوسوکور در مرکز درمان ناباروری رویا جهاد دانشگاهی استان قم، از نوامبر 2022 تا آپریل 2024 انجام شد. 96 زن با حداقل 2 مورد RIF پس از لقاح آزمایشگاهی بطور تصادفی در گروه های کنترل، PBMC و PRP قرار گرفتند. به طور خلاصه، 3 میلی لیتر نمونه خون جمع آوری شد و PBMC ها با استفاده از محلول جداسازی Ficoll جدا شده و به مدت 72 ساعت کشت داده شدند. PRP با استفاده از سانتریفیوژ و از 10 میلی لیتر خون محیطی جدا شد. دو روز قبل از انتقال جنین، PBMC ها یا PRP به داخل حفره آندومتر منتقل شدند.

به جز مدت زمان ناباروری که در گروه PBMC بیشتر از گروه کنترل بود، سایر خصوصیات پایه از نظر آماری تفاوتی نداشتند. همچنین میزان حاملگی بیوشیمیایی در گروه PRP (32/10) وPBMC  (32/12) در مقایسه با گروه شاهد (32/3) به طور قابل توجهی بالاتر بود (027/0 = p)، در حالی که میزان حاملگی بالینی فقط در گروهPBMC  (32/10) به طور معنی داری بالاتر از گروه کنترل (32/2) بود (038/0 = p).

نه مداخلات PBMC و نه PRP برتری قابل توجهی نسبت به یکدیگر در مورد میزان بارداری بیوشیمیایی و بالینی نشان ندادند.