ارائه الگوی برنامه ریزی فضایی شهری با رویکرد پایداری در عصر پساکرونا (نمونه موردی: شهر اصفهان)

شیوع ویروس کرونا در سال 2019 میلادی به تدریج تمام دنیا را فراگرفت و مشکلات متعددی را در تمامی جنبه های زندگی فردی و اجتماعی افراد به وجود آورده است. ناشناخته بودن این ویروس، چالش هایی را به منظور رویارویی با آن برای مدیران ایجاد و مدیریت بحران در شهرها را با مشکلات فراوانی روبه رو کرده است. بروز پیامدهای این همه‎گیری، اعمال محدودیت‎ها در بخش‎های مختلف اجتماعی، اقتصادی و زیست‎محیطی بوده است. در این میان عوامل بسیار مهمی در پایداری شهر‎ها در برابر پاندمی کرونا اثرگذار هستند. عواملی مانند الگوی رشد شهر‎ها، ابعاد اقتصادی، کیفیت دسترسی به خدمات و محیط زیست شهری به عنوان شاخص‎های اصلی پایداری شهری بیان شده اند که با بهره‎گیری از رشد هوشمند‎شهری به عنوان الگوی‎رشد در شهر‎های پساکرونا، می‎توان شهرها را در مقابله با بلایایی مانند بیماری‎های فراگیر، پایدارنمود. پژوهش حاضر با هدف ارائه الگوی مناسب برنامه ریزی فضایی شهر اصفهان در دوران پساکرونا با رویکرد پایداری‎شهری، سعی بر آن دارد که بتواند با استفاده از بررسی الگوهای برنامه ریزی فضای شهر‎ها و همچنین حوزه شهرنشینی و پایداری شهری، الگوی مناسب برنامه ریزی فضای شهر اصفهان در عصر پاندمی کرونا با رویکرد پایداری شهری ارائه نماید. برای این منظور از یک روش تجزیه وتحلیل اطلاعات کمی جهت ارزیابی داده استفاده شده است. جمع‎آوری داده‎ها از روش پرسش‎نامه و با استفاده آزمون های آماری در نرم افزار SPSS، AMOS به تحلیل داده‎های استخراج شده و سپس با استفاده از نرم‎افزار MICMAC، تاثیرات متقابل عوامل موثر پژوهش شناسایی گردیده است. یافته‎ها نشان می‎دهد از میان 27 متغیر بررسی شده این پژوهش، 9 متغیر به عنوان نیروهای پیشران شناسایی الگوی مناسب برنامه ریزی فضایی شهر انتخاب شده است. متغیرهای برنامه ریزی در سطح محلات، مدیریت یکپارچه، شکل‎گیری قوانین، توانمندسازی محلات، مشارکت شهروندان در امور محله، نهادهای محلی، نقش حکمرانی محلی، دوقطبی شدن فضای شهری، نابرابری کیفیت زندگی، نیروهای پیشران این تحقیق هستند و الگویی مناسب برای برنامه ریزی فضایی در جهت پایداری شهر اصفهان می‎باشد.