تاثیر ده هفته تمرین هوازی به همراه مصرف روغن گلرنگ بر بیان ژن های PGC-1α وPPAR-α در موش های مبتلا به کبدچرب القا شده با دگزامتازون

هدف از این مطالعه بررسی تاثیر تمرین هوازی با شدت متوسط و بالا همراه با مصرف روغن دانه گلرنگ بر بیان ژن های PPAR-α و PGC-1α در موش های مبتلا به کبدچرب القا شده با دگزامتازون بود.

35 موش صحرایی نر در هفت گروه به این ترتیب تقسیم شدند: کنترل سالم (HC)، کنترل کبد چرب (FC)، کبد چرب  -تمرین با شدت متوسط (FME)، کبد چرب - تمرین با شدت بالا (FHE)، کبد چرب -روغن دانه گلرنگ  (FO)، کبد چرب -روغن - تمرین با شدت متوسط (FOME) و کبد چرب -روغن - تمرین با شدت بالا (FOHE). القای بیماری کبد چرب با تزریق دگزامتازون (8 میلی گرم/کیلوگرم وزن بدن) انجام شد. گروه های تمرینی به مدت 10 هفته، پنج روز در هفته با شدت بالا و متوسط در مسافت یکسانی روی تردمیل دویدند. پروفایل لیپیدی و سطح گلوکز سرم همراه با بیان کبدی ژن PGC1α و PPARα اندازه گیری شد.

نتایج نشان داد بیماری کبد چرب ناشی از دگزامتازون باعث کاهش معنی دار در بیان ژن PGC1α و افزایش سطح گلوکز و TG سرم در گروه FC نسبت به گروه HC شد. علاوه بر این، بیان ژن PGC1α در گروه FHE در مقایسه با گروه های FC،و FOHE به طور قابل توجهی افزایش یافت. کاهش معنی داری در سطح گلوکز و TC سرم در گروه های FME، FHE، FOME و FOHE در مقایسه با گروه FC مشاهده شد. همچنین کاهش معنی داری در سطح TG در گروه FOHE نسبت به گروه های FC، FO و FOME مشاهده شد.

نتیجه گیری :

نتایج نشان داد تمرین هوازی با شدت بالا می تواند بیان ژن PGC1α را افزایش دهد و با توجه به نقش کلیدی آن در رونویسی عوامل دخیل در اکسیداسیون اسیدهای چرب و هموستاز گلوکز در کبد، به نظر می رسد تمرین باشدت بالا می تواند در بهبود بیماری کبد چرب نسبت به تمرین با شدت متوسط موثرتر باشد.