اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تحمل پریشانی و توانمندی منش در سالمندان

سالمندی دوره حساسی است که بررسی ابعاد مختلف سلامت روان در آن اهمیت زیادی پیدا می کند. تحمل پریشانی و توانمندی منش از عواملی است که در دوران سالمندی می تواند تاثیر بسزایی بر سلامت روان آنان داشته باشد. بنابراین این مطالعه با هدف تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تحمل پریشانی و توانمندی منش بر سالمندان شهر دزفول انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش تمامی سالمندان شهر دزفول در سال 1402 بودند. حجم نمونه پژوهش شامل 30 نفر سالمند (65 تا 75 ساله) بود که با روش نمونه گیری در دسترس و بر اساس معیارهای ورود به مطالعه انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه گمارش شدند. گروه آزمایش بسته درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد هیز و همکاران را در هشت جلسه 90 دقیقه ای هفتگی دریافت نمودند. مقیاس‎های مورد استفاده در این پژوهش شامل مقیاس توانمندی منش پترسون و سلیگمن و مقیاس تحمل پریشانی سیمونز و گاهر بود. داده ها با تحلیل کوواریانس تک متغیره، با استفاده از نرم افزارSPSS  نسخه 22 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد که با کنترل اثر پیش آزمون در مرحله پس آزمون بین دو گروه گواه و آزمایش در متغیرهای تحمل پریشانی و توانمندی منش تفاوت معناداری وجود دارد (001/0>P). بر اساس یافته های این مطالعه، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد سبب افزایش تحمل پریشانی و توانمندی منش سالمندان می شود و نمایانگر افق های تازه ای در مداخلات بالینی است و می توان از آن به عنوان یک روش مداخله ای موثر در بهبود تحمل پریشانی و توانمندی منش سالمندان استفاده کرد.