اثر روش های مختلف تجویز ویتامین AD3E بر عملکرد رشد، تخمیر، پروتوزوآی شکمبه و فراسنجه های خونی بره های پرواری با آزمایش برون تنی و درون تنی

هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی تاثیر روش های مختلف تجویز ویتامین AD3E بر عملکرد رشد، مصرف خوراک، تخمیر شکمبه ، جمعیت پروتوزآ و فراسنجه های خونی در بره های پرواری نژاد مهربان با آزمایش برون تنی و درون تنی بود. در آزمایش اول، تعداد 20 راس بره نر چهار ماهه (با میانگین وزن زنده برابر با 3/41 کیلوگرم) در قالب طرح کاملا تصادفی با چهار تیمار آزمایشی به مدت 14 روز سازگاری و 60 روز پروار مورد استفاده قرار گرفتند. تیمارهای آزمایشی شامل: 1) گروه شاهد (جیره پایه و ویتامین مش غیر پوشش دار)، 2) ویتامین AD3E به صورت تزریقی، 3) ویتامین AD3E پوشش دار مصرفی در خوراک و 4) ویتامین AD3E به صورت محلول در آب بودند. وزن بره ها هر دو هفته یک بار (در چهار دوره 14 روزه) اندازه گیری شد و در پایان روزهای 30 و 60 پرواربندی، نمونه های خون و مایع شکمبه از بره ها تهیه شد. در آزمایش دوم،  با استفاده از مایع شکمبه اخذ شده، به روش برون تنی، کل حجم گاز تولیدی، گوارش پذیری و انرژی قابل سوخت و ساز ارزیابی شد. نتایج نشان داد کل حجم گاز تولیدی، گوارش پذیری ماده آلی، انرژی قابل سوخت و ساز و اسیدهای چرب زنجیر کوتاه تیمارهای دریافت کننده ویتامین نسبت به تیمار شاهد کاهش نشان دادند (01/0˂P). اشکال مختلف ویتامین تاثیری بر عملکرد رشد دام ها نداشت. ویتامین AD3E به شکل های پوشش دار و محلول در آب، غلظت نیتروژن آمونیاکی مایع شکمبه را در مقایسه با گروه شاهد افزایش داد (05/0˂P). همه اشکال ویتامین نسبت به گروه شاهد موجب کاهش جمعیت پروتوزوآ شدند (05/0˂P). غلظت نیتروژن اوره ای خون در دام های گروه مصرف کننده ویتامین تزریقی و پوشش دار نسبت به تیمار شاهد کمتر بود (01/0˂P). میزان تری گلیسیریدهای خون تنها در شکل ویتامین AD3E محلول در آب افزایش یافت (01/0˂P). در کل، نتایج آزمایش حاضر نشان داد که مقادیر توصیه شده انواع ویتامین AD3E تاثیری بر عملکرد رشد دام ها نداشت، اما غلظت نیتروژن اوره ای خون، جمعیت پروتوزوای شکمبه و کل حجم گاز تولیدی را کاهش داد.