طی الارض از منظر دین و عرفان

عرفان اسلامی در جایگاه مسیری برای کشف حقیقت مطلق و بهره گیری از ظرفیت های نهفته انسانی، از طریق طی الارض و کرامت در سلوک معنوی جلوه گر می شود. کرامت، تجلی قدرت و محبت الهی و فراتر از اعمال خارق العاده، بیان کننده کمال روحی و ارتقای معنوی انسان است. طی الارض نیز به مثابه مقام کشف صوری، نمادی از سیروسلوک عرفانی، امکان عبور از مرزهای مادی و ورود به قلمروهای معرفتی را فراهم می کند. این مفاهیم نه با هدف اثبات یا چگونگی عملکرد فیزیکی طی الارض، بلکه در جایگاه جلوه های ظاهری رشد معنوی، تجلی اسمای فعلی حق در قلب عارفان و مقامی از مراتب کمال انسانی نگریسته می شوند. بررسی متون دینی و حکمی و عرفانی، نقش این عناصر را در نیل به وحدت وجود و تکامل معنوی تبیین می کند. بنابراین کرامت و طی الارض ابزارهایی برای درک عمیق تر و اتصال به حقیقت الهی در زندگی عارفانه دانسته می شوند که به دستیابی به کمال انسانی و نزدیکی به خداوند منجر می گردد. با وجود شهرت این مفاهیم، تا کنون تحقیق ژرفی در رابطه با مبانی فلسفی، عرفانی و نقش آنها انجام نگرفته است. این نوشتار بر آن است تا نقش این مفاهیم را در سلوک عرفانی و رسیدن به معرفت الهی به طور جامع بررسی کند.