بررسی آنژیوژنز در نئوپلاسم های بدخیم تیروئید با استفاده از روش ایمونوهیستوشیمی

بدخیمی های تیروئید از جمله بدخیمی های شایع غدد درون ریز می باشد که نقش آنژیوژنز در آنها به خوبی مشخص نشده است و تحقیق بیشتر در این زمینه ضروری است. آنژیوژنز از عوامل لازم در رشد، بقا و گسترش بسیاری از سرطان هاست. هدف این مطالعه بررسی وجود یا عدم وجود آنژیوژنز در تومورهای بدخیم تیروئید و ارتباط آن با یافته های بالینی و میکروسکوپی است.

در یک مطالعه توصیفی، دویست و پنج نمونه از ضایعات بدخیم تیروئید مورد بررسی قرار گرفت و با روش ایمونوهیستوشیمی بر روی بلوک های پارافینی آنها رنگ آمیزی برای فاکتور هشت (F VIII) با استفاده از روش آویدین بیوتین پراکسیداز انجام شد. تعداد عروق کوچک در هرمورد در سه نقطه که دارای عروق بیشتری بود شمارش شد و میانگین تعداد عروق در این نقاط تراکم عروق کوچک را برای هر مورد، مشخص می نمود.

میانگین عروق کوچک در کارسینوم پاپیلری 6/11± 9/30، در کارسینوم مدولاری 4/20±7/35، در کارسینوم فولیکولر 0/16±5/29 و در کارسینوم آناپلاستیک 9/8±0/34 بود که نشان دهنده این است که از نظر تعداد عروق کوچک در بین گروه های فوق ارتباط آماری معنی داری وجود ندارد (263/0=p)

نتایج این مطالعه نشان می دهد که میزان آنژیوژنز در بین تومورهای بدخیم تیروئید که مورد بررسی قرار گرفتند تفاوت چندانی ندارد و همچنین ارتباط آماری معنی داری بین آنژیوژنز و یافته های میکروسکوپی (تهاجم کپسولی و تهاجم عروقی و درگیری غدد لنفاوی) وجود ندارد. مطالعه حاضر نشان می دهد که برخلاف بسیاری از سرطان های شایع، نقش آنژیوژنز در سرطان های تیروئید چندان مهم نیست و برای اثبات یا رد این موضوع نیاز به مطالعه بیشتری است.