مقایسه ی درازمدت تاثیر درمان های غیر جراحی بر بیماری آرنج تنیس بازان

بیماری آرنج تنیس بازان یا اپی کندیلیت خارجی آرنج ناشی از به کارگیری بیش از حد عضلات ساعد و کشش حاد یا مزمن تاندون اکستانسور کارپی رادیالیس برویس پدید می آید. از آنجا که معیار مورد توافقی برای درمان این بیماری وجود ندارد، مطالعه حاضر به منظور مقایسه تاثیر چهار روش درمان غیر جراحی در این بیماری، طراحی و در سال 1382 در شهر کرد انجام شد.
این کارآزمایی بالینی دو سو کور، اثر بخشی چهار شیوه درمان غیر جراحی را در این بیماری مقایسه کرد. روش های درمانی شامل: 1- تزریق موضعی کورتیکواستروئید (20 میلی گرم متیل پردنیزولون + لیدوکائین)، 2- داروهای ضد التهابی غیر استروییدی (500 میلی گرم ناپروکسان 2 بار در روز به مدت 2 هفته)، 3- نوارهای حمایت کننده ساعد، 4- فیزیوتراپی وتمرین های پیشرونده بودند که بر روی 120 بیمار (4 گروه 30 نفره) با میانگین سنی 37 سال انجام شد. آرنج تمام بیماران به مدت 2 هفته توسط گچ بی حرکت نگاه داشته و سپس به آن ها توصیه شد که از حرکات تکراری دست مبتلا به مدت 21 روز پرهیز کنند. اولین ارزیابی قبل از درمان انجام و اطلاعات به دست آمده ثبت شد. ارزیابی کلی از نظر بهبودی (توسط یک معیار 24 واحدی) در ماه های اول، سوم، ششم و نهم پس از درمان صورت گرفت وداده ها با استفاده از نرم افزار SPSS 12 و آزمون تی زوج تجزیه و تحلیل شدند.
در اولین ارزیابی میانگین امتیاز محاسبه شده در تمام گروه ها 04/19 بود و در پی گیری بیماران در پایان اولین ماه پس از درمان، میانگین امتیاز به ترتیب برای چهار گروه برابر با: 6، 8، 11 و 12، در پایان ماه سوم: 9، 11، 8 و 8، در پایان ماه ششم: 9، 8، 5 و 6 و بالاخره در پایان ماه نهم: 8، 8، 5 و 3 بود که تفاوت میانگین تمامی آن ها به جز در پایان ماه سوم از نظر آماری معنی دار شد (P=0.05). هم چنین امتیاز نهایی ماه اول با قبل از درمان در گروه درمان با کورتیکواسترویید بیشترین تفاوت را نسبت به گروه های دیگر نشان داد (P=0.001). در پایان ماه نهم گروه فیزیوتراپی بیشترین تغییر در امتیاز نهایی را داشت که این یافته هم از نظر آماری معنی دار بود (P=0.05).
تزریق موضعی کورتیکواستروئیدیک شیوه بسیار کارآمد برای تخفیف درد بیماری آرنج تنیس بازان است، اما عود بیماری در این روش طی سه ماه شایع است. نتایج در انتهای ماه نهم در گروه درمان با ورزش و فیزیوتراپی بهتر بود. بنابراین به نظر می رسد تزریق اولیه کورتیکواستروئید همراه با ادامه درمان با فیزیوتراپی به مدت طولانی، درمان مطلوب غیر جراحی این بیماری باشد.