بررسی فراوانی ابتلا به عفونت های ادراری بیمارستانی در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان شفیعیه شهر زنجان در سال 1382

عفونت های بیمارستانی یکی از معضلات قرن حاضربوده و به نحو چشمگیری باعث بیماری ومرگ شده وهزینه های بالایی را به بیمار بستری تحمیل می کنند. باتوجه به شیوع عفونت های بیمارستانی و اهمیت آن، این پژوهش باهدف تعیین فراوانی ابتلا به عفونت های ادراری بیمارستانی در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان شفیعیه شهر زنجان طی دی ماه 1382 تا پایان تیر ماه 1383 انجام گرفت.
این مطالعه توصیفی بر روی 150 بیمار بستری در بخش مراقبت های ویژه که دارای سوند ادراری و واجد شرایط ورود به مطالعه بودند (عدم عفونت ادراری به هنگام بستری و نیاز به سوند فولی)، انجام شد. برای تمامی نمونه های پژوهش در بدو ورود به بخش و سپس هر 48 تا 72 ساعت تا هنگام ترخیص کشت ادرار انجام شد و پرسش نامه مشخصات دموگرافیک، تعیین شدت بیماری (آپاچیII) برای بیماران تکمیل گردید. جهت تعیین اعتبار ابزار گردآوری داده ها از روش اعتبار محتوی و برای تعیین پایایی معیار آپاچی II از روش پایایی توافق ارزیاب ها استفاده شد و برای پایایی نتایج کشت ادرار تمامی نمونه های کشت ادرار توسط یک نفر و در یک آزمایشگاه و با روش یکسان انجام شد. اطلاعات با استفاده از آمار توصیفی و تحلیلی (آزمون های تی و کای دو) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. میزان ابتلا به عفونت ادراری بیمارستانی، میکروارگانیسم های شایع و رابطه بین شدت بیماری، مدت بستری، جنس و سن با بروز عفونت تعیین شد.
فراوانی ابتلا به عفونت های ادراری بیمارستانی در بخش مراقبت های ویژه تحت بررسی 25 درصد بود. شایع ترین میکروارگانیسم های مولد عفونت ادراری بیمارستانی به ترتیب عبارت بودند از: اشرشیا کولی (50 درصد)، استافیلوکوک (5/17 درصد)، کلبسیلا (5/7 درصد)، عفونت های قارچی (5 درصد) وانتروباکتر(5/2 درصد). بین جنس مونث، افزایش مدت بستری و طول مدت داشتن سوند ادراری با بروز عفونت اختلاف آماری معنی داری مشاهده شد (P=0.05). بین افزایش سن و بروز عفونت ادراری بیمارستانی اختلاف آماری معنی داری مشاهده نشد.
براساس یافته های تحقیق جنس مونث، افزایش مدت بستری و مدت داشتن سوند ادراری به طور معنی داری با بروز عفونت ادراری درارتباط بود. به کار گیری سیاست های پیشگیری همانند استفاده از سوند در موارد ضروری، به کارگیری روش های آسپتیک در انجام روش های درمانی و پرستاری، مجزا کردن بیماران دارای سوند و اجرای برنامه های کنترل عفونت پیشنهاد می گردد