مدلسازی مرگ مبتلایان به عفونت مزمن هپاتیت B و پیامدهای آن بر امید به زندگی

مطالعات متعددی افزایش قابل توجه خطر سرطان کبد و سیروز را در مبتلایان به عفونت مزمن هپاتیت B نشان داده اند. نظر به نادر بودن و سهم ناچیز پیامدهای فوق در مرگ کلی و پیش آگهی خوب در اکثر بیماران، تاثیر ابتلای مزمن به هپاتیت B در بقا و امید به زندگی آنان ناشناخته است. در این مطالعه سعی شد نسبت مرگ مبتلایان به هپاتیت مزمن B و نیز امید به زندگی آنان در ایران و در مقایسه با کل جامعه برآورد شود.
محاسبه، مبتنی بر مقایسه شیوع آنتی ژن سطحی هپاتیت B در جامعه (زنده) و متوفیات می باشد. شیوع مثبت بودن آنتی ژن سطحی در متوفیات (ابتلای مزمن)، با میانگین وزنی نسبت مبتلایان به عفونت مزمن در چهار گروه مرگ به علل سرطان کبد، سیروز و هپاتیت ویروسی و سایر علل برآورد می شود. نسبت شانس مرگ محاسبه شده برای محاسبه امید به زندگی مبتلایان به عفونت مزمن با فرض عدم بهبودی و نیز به شرط بهبود سالانه 5/0 درصد در سنین مختلف به کار رفته، نتایج با جدول عمر جامعه مقایسه می گردد.
محاسبات نشان داد که نسبت مرگ مبتلایان به عفونت مزمن به غیر مبتلایان به عفونت مزمن در اثر خطر افزایش یافته مرگ به علل کبدی در مردان حدود 3/1 و زنان 4/1 می باشد. در تحلیل حساسیت احتمالی، انحراف معیار برآورد های نسبت مرگ در حد 03/0 به دست می آید. این افزایش مرگ مبتلایان به عفونت مزمن به علل بیماری های کبدی مذکور، امید به زندگی آنان را به اندازه 3 سال در یک سالگی تا 1 سال در 80 سالگی کاهش می دهد. نتایج فوق نشان داد که پیامدهای هپاتیت B در مبتلایان به عفونت مزمن، کاهش امید به زندگی و سال های از دست رفته قابل توجهی را ایجاد می کند که شایسته توجه است. مطالعه ما کمبود بسیاری از داده های اپیدمیولوژیک بیماری هپاتیت B و پیامدهای آن را نشان داد که برای تبیین سیر طبیعی بیماری در جامعه ضروری بوده و مطالعات جامع جهت تعیین آنان توصیه می شود.