مقایسه دو روش بی حسی موضعی و نخاعی در اسفنکتروتومی آنال جهت درمان شقاق مزمن مقعدی

بررسی کفایت روش بی حسی موضعی و مقایسه آن با بی حسی نخاعی جهت عمل اسفنگترتومی در بیماران با شقاق مزمن مقعد.
در یک کارآزمایی بالینی تصادفی شده، 62 بیمار مبتلا به شقاق مزمن مقعد در دو گروه، تحت بی حسی موضعی و بی حسی نخاعی عمل شدند. درد ضمن تزریق، حین عمل و 24 ساعت پس از عمل و همچنین موقع اولین اجابت مزاج و یک هفته پس از عمل با استفاده از درجه مقیاس چشمی (VAS) ارزیابی شد. همچنین میزان مصرف داروی مسکن بعد از عمل، تهوع، استفراغ، سردرد و احتباس ادراری بعد از عمل ثبت شد.
درد سوزن اسپاینال با معیار VAS در گروه بی حسی نخاعی 1.61 و درد سوزن بی حسی در گروه بی حسی موضعی 2.92 بود (P=0.012). درد حین عمل و یک ساعت پس از عمل در دو گروه تفاوت معنی دار نداشتند (P>0.05). درد 6 ساعت پس از عمل، 24 ساعت پس از عمل و موقع اجابت مزاج در گروه بی حسی نخاعی به ترتیب 3.77، 1.65 و 4.29 در مقابل 1.9، 0.9 و 2.94 در گروه بی حسی موضعی بود (P<0.05). میزان مصرف مخدر وریدی در گروه بی حسی نخاعی بیشتر از گروه بی حسی موضعی بود (P<0.05). احتباس ادراری و سردرد در گروه بی حسی نخاعی بیشتر بود (19.4% و 25.8% در مقابل صفر و 3.2 درصد). در هیچکدام از گروه ها عوارض جراحی عمده ای مشاهده نشد. کلیه بیماران در هر دو گروه رضایت کامل یا نسبی از عمل جراحی خود داشتند.
بی حسی نخاعی و بی حسی موضعی هر دو جهت انجام عمل اسفنگتروتومی مطمئن و قابل انجام است و میزان رضایت بیماران در هر دو گروه مطلوب است. درد بعد از بی حسی موضعی کم تر است و به نظر می رسد که بیماران را بعد از عمل به روش بی حسی موضعی می توان زودتر مرخص کرد و امکان بروز عوارضی مانند احتباس ادراری و سردرد کم تر است.