برآورد حداکثر بارش محتمل 24 ساعته به روش چند ایستگاهی: مطالعه موردی شمال خراسان

هرشفیلد برآورد بارندگی حداکثر محتمل (PMP) را در سال 1961 به روش آماری پایه ریزی کرده است. این پژوهشگر روش اصلاح شده ای را برای 2645 ایستگاه با مطالعه بارندگی حداکثر 24 ساعته ارایه داده است. در سال های بعد بارندگی هایی رخ داد که بیش از PMP محاسبه شده به این روش است. در نتیجه روش هرشفیلد به زیر سوال رفت. الیاسون روش چند ایستگاهی را در سال 1997 ارایه داد. این روش از ادغام آمار کلیه ایستگاه های هم اقلیم یک منطقه استفاده می کند، زیرا PMP می تواند در هر نقطه این منطقه رخ دهد. بنیان ریاضی روش به توزیع گامبل نوع 1 و توزیع های منشعب از آن وابسته است. الیاسن پارامترها را تنها به روش گشتاورهای معمولی برآورد کرده و PMP را با این برآورد به دست آورده است. در مقاله حاضر برای برآورد پارامترها از سه روش برآورد دیگر به نام های حداکثر درست نمایی، حداکثر آنتروپی و گشتاورهای وزن دار احتمالی نیز استفاده شده است. برای مقایسه روش های برآورد از آمار 41 ایستگاه باران سنج هم اقلیم شمال خراسان استفاده شده. آزمونهای آماری برتری روش درست نمایی را نسبت به روش گشتاوری نشان می دهد. علاوه بر این، PMP این ایستگاه ها نیز به روش اصلاح شده هرشفیلد محاسبه و نتیجه با روش چند ایستگاهی مقایسه شده است. نتایج به دست آمده برتری و ثبات روش چند ایستگاهی را تایید می کند.