ارزیابی استفاده از مایه تلقیح ریزوبیوم در مقایسه با مصرف کود نیتروژن در زراعت لوبیا در استان مرکزی

با توجه به توانایی گیاه لوبیا در تامین قسمتی از نیتروژن مورد نیاز خود از طریق تثبیت بیولوژیکی، ارزیابی کارآیی سوش های مختلف ریزوبیوم جمع آوری شده از اکثر مناطق لوبیا کاری کشور و مقایسه آن با سطوح بالای مصرف کود نیتروژن از اهداف این طرح تحقیقاتی می باشد. در این آزمایش 10 تیمار باکتریایی شامل سویه های ریزوبیوم جدا شده از غده های ریشه لوبیا در نواحی مختلف کشور و دو سطح مصرف نیتروژن)تیمارهای 11 و 12 شامل 200 و 400 کیلوگرم بر هکتار اوره(و تیمار شاهد در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 13 تیمار و 4 تکرار به مدت سه سال در ایستگاه تحقیقات لوبیا خمین مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان می دهد که در مرحله 50 درصد گلدهی اثر تیمارهای باکتریایی بر تمام پارامترهای اندازه گیری شده معنی دار بوده است. حداکثر تولید ماده خشک و غلظت نیتروژن، از تیمار باکتریایی L-216 و حداکثر تعداد و وزن غده ناشی از تیمار باکتریایی L-120 بود. تیمارهای کودی 11 و 12 دارای کمترین وزن و تعداد گره بودند. اما در این مرحله حداکثر جذب کل نیتروژن از تاثیر تیمار کودی 11 به دست آمد. نتایج انتهای فصل نشان می دهد که اثر تیمارها بر روی عملکرد دانه معنی دار بوده و بر سایر پارامترهای اندازه گیری شده در این مرحله معنی دار نمی باشد. همچنین نتایج مقایسه میانگین نشان دهنده این است که تیمارهای باکتریایی L-58 و L-30 به ترتیب دارای بیشترین عملکرد دانه 253.5) گرم بر متر مربع(و وزن خشک اندام هوایی 551.4) گرم بر متر مربع(می باشند، حداکثر غلظت و جذب کل نیتروژن دانه از تیمار کودی 12)به میزان 3.42 درصد و 6.31 گرم بر متر مربع(ناشی شده است. می توان گفت توانایی رقابت سوش های باکتریایی نسبت به تیمارهای مصرف کود نیتروژن بر روی عملکرد دانه و سایر اجزای مورد بررسی، قابل توجه می باشد.