بررسی مزیتهای نسبی محصولات زراعی در استان اصفهان

شرط زیر بنایی توسعه، رشد تولیدات ملی است که این امر خود در گرو بهره برداری از ظرفیتهای اقتصادی در ابعاد ملی و منطقه ای است. به عنوان یک امر شناخته شده، توسعه کمی و کیفی محصولات بر اساس ظرفیتها و توانمندی های مناطق یک کشور به پویایی رشد و توسعه اقتصاد ملی منجر خواهد شد. این مقاله می کوشد با طرح نظریه های مزیت نسبی و ارتباط آنها با رشد اقتصادهای منطقه ای، به روش های اندازه گیری مزیت نسبی اشاره کند و با به کار گیری روش ضرایب مکانی، توانمندی های تولیدی محصولات زراعی در استان اصفهان را ارزیابی نماید. به این منظور دو شاخص دیگر از مزیت نسبی و رویکردی در جهت توضیح عوامل تاثیر گذار بر مزیت نسبی ارائه می شود.
نتایج این تحقیق نشان می دهد که کشت دیم محصولات زراعی در استان اصفهان هیچ گونه مزیت نسبی ندارد و تنها کشت آبی برخی از محصولات زراعی، مانند حبوبات، دارای مزیت نسبی است، لذا توسعه و بهزراعی کشت این محصولات نتایج مثبتی برای اقتصاد ملی و منطقه ای به همراه خواهد داشت.