مقایسه مقاومت به انسولین در زنان چاق مبتلا و غیر مبتلا به آکانتوزیس نیگریکانس

آکانتوزیس نیگریکانس (AN) شامل پلاک های مخملی هیپرپیگمانته است که اغلب در نواحی گردن و چین های زیربغل و کشاله ران رخ می دهد. یکی از عواملی که در پاتوژنز آن دخالت دارد انسولین است و هیپرانسولینمی به دنبال مقاومت به انسولین می تواند موجب ایجاد ضایعه های آکانتوزیس نیگریکانس شود. در این مطالعه مقاومت به انسولین در زنان چاق مبتلا به AN با زنان چاق بدون AN مقایسه شد.
روش اجرا: در دو گروه افراد با BMI بیش تر از 30 کیلوگرم بر متر مربع شامل یک گروه 32 نفر مبتلا به AN و گروه دیگر 34 نفر بدون وجود ضایعه های AN، آزمایش های تحمل گلوکز و انسولین ناشتای خون صورت گرفت و مقاومت به انسولین طبق فرمول HOMA محاسبه گردید.
میانگین انسولین ناشتای خون در دو گروه مبتلا و غیرمبتلا به AN به ترتیب 15.5±8.5 و 12.2±4.1 محاسبه شد (P<0.05). میانگین مقاومت به انسولین در دو گروه مبتلا و غیرمبتلا به 3.5±1.9 AN و 2.6±0.9 محاسبه شد (P<0.05). در آزمایش تحمل گلوکز در گروه مبتلا به AN میانگین قند خون ناشتا 89.5±12mg/dl، 30 دقیقه بعد از مصرف گلوکز 144±7، 60 دقیقه بعد 138±45 و در 120 دقیقه بعد (mg.dl) 107±30 بود و در گروه غیرمبتلا به AN این مقادیر به ترتیب 87±8، 130±3، 122±26 و (mg/dl) 100±26 بود. اختلاف دو گروه تنها پس از 60 دقیقه معنی دار بود.
در این مطالعه نشان داده شد که AN می تواند شاخصی برای وجود مقاومت به انسولین در افراد چاق باشد.