بررسی مقایسه ای دو روش تمرینی دویدن به جلو و دویدن به عقب روی برخی آزمونهای عملکردی اندام تحتانی

هدف از انجام این کارآزمایی بالینی تصادفی مقایسه تاثیر دو روش تمرینی دویدن به جلو و دویدن به عقب روی برخی آزمونهای عملکردی اندام تحتانی بود. در مطالعه مقدماتی، تکرارپذیری نتایج حاصله از آزمونهای عملکردی مورد بررسی قرار گرفت و تایید شد. به همین منظور 30 مرد سالم و جوان به روش غیراحتمالی ساده انتخاب و به روش تصادفی منظم به دو گروه 15 نفری تقسیم شدند. برای یک گروه به مدت 6 هفته (3 جلسه در هفته و 15 دقیقه در هر جلسه) باسرعت انتخابی دویدن به جلو (Forward Running، FR) و برای گروه دیگر دقیقا با همان حجم تمرین دویدن به عقب (Backward Running، BR) انجام شد. آزمونهای عملکردی شامل پرش عمودی (Vertical Jump)، پرش طول روی یک پا (Single Leg Hop)، زمان جهش متوالی روی یک پا در مسافت 6 متری (Timed Hop) و دوی رفت و برگشت سریع (Shuttle Run) بودند که در 4 مرحله و به فواصل زمانی 2 هفته انجام شد. نتایج حاصله در هر گروه توسط آزمون آماری، Paired t-test و بین دو گروه توسط آزمون آماری independent t-test با یکدیگر مقایسه شد. داده های حاصله نمایانگر پیشرفت معنی دار تمامی آزمونها در هر گروه و همچنین عدم وجود اختلاف معنی دار بین پیشرفت 2 گروه پس از 6 هفته بودند. براساس این نتایج، دو روش تمرینی دویدن به جلو و دویدن به عقب به یک میزان در افزایش توانایی های عملکردی اندام تحتانی موثرمی باشند0