الهام های شاعرانه

درباره الهام های شاعرانه، دست کم دو دیدگاه کلی وجود دارد: نخست، الهام پدیده ای است فرا طبیعی و بیرون از وجود شاعر؛ دوم الهام نیرویی ذهنی و برخاسته از ضمیر ناخود آگاه شاعر است.
نظریه پردازان و شاعران درباره هر یک از این دو نظریه و تایید یا رد آن بسیار سخن گفته اند. تفاوت ساختار ذهنی افراد انسانی، طبعا دریافت های ذهنی و نیز واکنش های ذهنی متفاوت را در برابر یک تجربه واحد، در پی دارد. یعنی، هر شاعر، گاه در حال و هوا یا لحظاتی خاص، احساس می کند پیام هایی را به گونه ای کم و بیش مبهم، از جایی (بیرون یا درون خویش)، دریافت می کند، بی آنکه بداند خاستگاه این پیام ها کجاست. این پیام های تازه و نامشخص، گاه، با انباشته های ذهنی پیشین شاعر در می آمیزد و این آمیزش به گونه ای است که اغلب جدا سازی بخش هایی از آن، با عنوان «الهام های غیبی» یا «انباشته های ذهنی»، ناممکن می نماید.
بررسی یا تحلیل این روند پیچیده ذهنی که همواره محل نزاع بسیاری از شاعران و نظریه پردازان هنری بوده، موضوع بحث این گفتار است.