مقایسه اثر مداخلات حمایتی روانی - اجتماعی بر نشانه های اختلال استرس پس از سانحه بازماندگان زلزله بم

بازگویی روانشناختی روشی است که در پیشگیری از بروز نشانه های اختلال استرس پس از سانحه در آسیب های مختلف به کار رفته است. درمان های شناختی - رفتاری نیز در درمان این اختلال موثر بوده است. در این مطالعه اثر این روش های مداخله بین گروه های سنی مختلف بازماندگان زلزله بم مقایسه می شود.
در یک مطالعه تک گروهی از نوع کار آزمایی بالینی نیمه تجربی قبل - بعد، بازماندگان زلزله بم که نشانه های اختلال استرس پس از سانحه را داشتند. در سه گروه سنی جوانان، میانسالان و سالمندان تحت درمان گروهی شامل یک جلسه بازگویی روانشناختی و سه جلسه درمان شناختی - رفتاری قرار گرفتند. و نشانه های اختلال توسط مقیاس CAPS ارزیابی شد و نتایج قبل و بعد از انجام مداخله مقایسه شدند.
تعداد 130 نفر از بازماندگان زلزله وارد مطالعه شدند و 51 نفر از مطالعه خارج شدند. تغییر تواتر نشانه های اختلال در یک دوره سه ماهه معنی دار بود. ولی مداخلات فقط در کوتاه مدت بر شدت نشانه ها موثر بودند. تغییر میانگین نشانه های اجتنابی قابل توجه بوده و مداخلات بر نشانه های یادآوری واقعه در درازمدت و بر نشانه های برانگیختگی در کوتاه مدت و درازمدت اثری نداشتند. گروه های سنی در پاسخ دهی به مداخلات با یکدیگر تفاوتی نداشتند.
مداخلات حمایتی روانی - اجتماعی شامل مداخلات گروهی رفتاری شناختی در بلایای طبیعی بر برخی نشانه های اختلال استرس پس از سانحه موثر است ولی در اثر بخشی این مداخلات بین گروه های سنی مختلف تفاوتی وجود ندارد.