بررسی تاثیر همزمان بی حسی موضعی و سرما بر پارامترهای منحنی فراخوانی رفلکس H

در مورد نقش گیرنده های پوستی در تحریک پذیری موتورنورون های نخاعی، اختلاف نظرهای فراوانی وجود دارد. این مطالعه جهت مشخص کردن تاثیر بی حسی موضعی و سرما بر تحریک پذیری موتورنورون های نخاعی انجام شد.

10 مرد داوطلب سالم غیر ورزشکار در این مطالعه شرکت کردند. هر فرد در طی چهار جلسه جداگانه]شاهد 1 (پماد دارونما با دمای محیط)، آزمایش 1 (پماد بی حسی با دمای محیط)، شاهد 2 (پماد دارونمای سرد) و آزمایش 2 (پماد بی حسی سرد)[مورد آزمایش قرار گرفت. برای ارزیابی تغییرات تحریک پذیری موتورنورون ها، از منحنی فراخوانی رفلکس H و موج Mh عضله سولئوس استفاده گردید. پماد بی حسی استفاده شده بنزوکائین 5% بود که به مدت یک دقیقه بر روی پوست ستون فقرات در ناحیه T11 (محل خروج ریشه S1) مالیده شد. پماد دارونما نیز وازلین بود. قبل از استفاده از پماد، بلافاصله و 30 دقیقه بعد از مالش پماد رفلکس H در 9 شدت تحریک و در هر شدت 5 بار ثبت شد. سپس منحنی برانگیختگی رفلکس H و موج Mh ترسیم شد و دامنه قله به قله، شیب سه و پنج نقطه ای، آستانه و نقطه پاپانی منحنی شدت تحری الکتریکی حداکثر دامنه محاسبه شد.

30 دقیقه پس از اعمال پماد بی حسی با دمای محیط، کاهش معنی داری در شیب 5 نقطه ای و دامنه قله به قله رفلکس H مشاهده گردید (p<0.05). بلافاصله بعد از اعمال پماد دارونمای سرد و 30 دقیقه بعد از آن، کاهش معنی داری در شیب های 3 نقطه ای، 5 نقطه ای و دامنه قله و قله رفلکس H ثبت گردید(p<0.05). 30 دقیقه بعد از اعمال پماد بی حسی سرد، کاهش معنی داری در دامنه قله به قله رفلکس H، مشاهده شد. (p<0.05)

با توجه به نتایج فوق، می توان چنین استنباط کرد که بی حسی موضعی با بی حس کردن گیرنده های سطحی آستانه پایین و کاهش فعالیت پایه آنها، موجب کاهش تحریک پذیری موتورنورون ها شده است. سرما نیز به دلیل تحریک گیرنده های دما و کاهش نرخ آتش گیرنده های سطحی، می تواند باعث کاهش تحریک پذیری موتورنورون ها شود. گیرنده های مختلف پوست بسته به شدت، مدت و محل تحریک، اثر متفاوتی بر تحریک پذیری موتورنورون های نخاعی دارند. آوران های پوستی به علاوه سایر آوران های محیطی و ماهیچه ای با همگرایی بر روی اینترنورون های مشترک نخاعی سطح تحریک پذیری موتورنورون ها را مشخص می نمایند.