مقایسه اثرات کلوئیدین خوراکی و متوکلوپرامید بر میزان تهوع و استفراغ پس از عمل جراحی استرابیسم در اطفال

عمل جراحی اصلاح استرابیسم از جمله اعمال جراحی است که با شیوع بسیار بالای تهوع و استفراغ پس از عمل برخوردار است. علیرغم بکارگیری داروهای مختلف جهت پیشگری یا درمان، این عارضه کماکان پس از عمل دیده می شود. داروی کلونیدین از گروه آگونیست های آلفا -2 بوده و در برخی از تحقیقات انجام شده دارای اثرات متفاوتی بر روی تهوع و استفراغ پس از اعمال جراحی مختلف بوده است. لذا این مطالعه با هدف بررسی میزان تاثیر این دارو در مقایسه با متوکلوپرامید بر میزان تهوع و استفراغ پس از عمل استرابیسم در اطفال انجام شد.
در یک مطالعه کار آزمایی بالینی تعداد 135 بیمار در محدوده سنی کمتر از 18 سال پس از کسب اجازه از بیمار و یا والدین آنها بطور تصادفی به 3 گروه تقسیم شدند و در هر گروه 90 دقیقه قبل از عمل جراحی، از یکی از شربت های کلونیدین (با دوز 4mg/kg)، متوکلوپرامید (0.25mg/kg) و دارونما استفاده شد. سپس القا و ادامه بیهوشی و عمل جراحی بطور یکسان در 3 گروه انجام شد. تعداد دفعات استفراغ و تهوع در ریکاوری و بخش به مدت 24 ساعت ثبت گردید و نتایج با استفاده از تست های آماری Chi-square وANOVA with Dunnett T3 correction تجزیه و تحلیل شد.
میزان فراوانی استفراغ در گروه کلونیدین (28.8%) از دارونما (37.7%) کمتر بود (p<0.05) ولی توزیع فراوانی تهوع و اوغ زدن بین کلونیدن و دارونما معنی دار نبود. همچنین میانگین تعداد دفعات استفراغ در گروه کلونیدین (0.99±0.51) از متوکلوپرامید (1.48±1.11) و دارونما (2±1.27) کمتر بود (به ترتیب p<0.01 و p<0.05).
با توجه به آنکه در این تحقیق کلونیدین توانسته است سبب کاهش توزیع فراوانی و میانگین تعداد دفعات استفراغ پس از عمل جراحی شود و با توجه به سایر اثرات سودمند آن در بیهوشی، توصیه می شود که این دارو در اعمال جراحی که با شانس بالایی از تهوع و استفراغ پس از عمل برخوردار می باشند استفاده شود.