مقایسه تست های عملکرد ریوی در ارتفاع 1150 متر و 4150 متری در افراد سالم جوان

براساس مطالعات موجود به علت پایین بودن فشار نسبی اکسیژن محیط در ارتفاعات، احتمال وقوع هیپوکسمی بالا می رود که این امر بیشتر در افراد غیر بومی و کوهنوردان مشکل آفرین است. این مطالعه پایه جهت بررسی تغییرات تست های عملکرد ریوی در طی صعود به یک ارتفاع خیلی بلند طراحی گردید.
این مطالعه در تابستان 1383 در گروهی از دانشجویان صعود کننده به قله سیالان انجام شد. در طی این صعود 1000 دانشجوی ساکن تهران)در ارتفاع 1150 متری(از منطقه الموت)به ارتفاع 2850 متر(به قله سیالان)به ارتفاع 4150 متر(صعود کردند. از بین دانشجویان براساس حجم نمونه محاسبه شده 56 نفر بصورت تصادفی انتخاب شدند. برای کلیه شرکت کنندگان اسپیرومتری با استفاده از دستگاه اسپیرولب II و توسط یک پزشک در ارتفاع محل سکونت و ارتفاع 4150 متر)قله(انجام شد.
در مجموع 56 نفر با میانگین سنی 5.3±22.9 سال و نمایه توده بدنی 21.5±2.5 مورد مطالعه قرار گرفتند. تغییرات FVC، نسبت FEV1/FVC و FEF25-75% در قله نسبت به ارتفاع محل سکونت تفاوت معنی دار داشتند ولی تغییرات FEV1 و Peak Flow معنی دار نبود. FVC با افزایش ارتفاع کاهش یافته و این کاهش %2.4 به ازای هر 1000 متر افزایش ارتفاع بود. با افزایش ارتفاع نسبت FEV1/FVC و FEF25-75% نیز افزایش نشان داد.
ظرفیت تنفسی (FVC) با افزایش ارتفاع نسبت به ارتفاع محل سکونت کاهش نشان می دهد. نتایج این مطالعه مشابه مطالعات دیگری بود که در محیط حقیقی کاهش فشار ارتفاع انجام شده بود.