طب مکمل و نظام سلامت

روش های درمانی غیرمرسوم (طب مکمل) نوعی از مداخلات پزشکی هستند که حداقل در کشور ما به طور گسترده در دانشکده های پزشکی آموزش داده نمی شوند و به طور معمول در بیمارستان ها در دسترس نیستند. این مقاله بر آن است تا نگاهی کوتاه به برخی از ابعاد حایز اهمیت روش های درمانی غیرمرسوم داشته باشد. نتایج مطالعات متعدد نشان می دهد که استفاده از این روش ها رو به افزایش است و میزان شیوع استفاده از حداقل یکی از روش های غیرمرسوم (طب مکمل) در کشورهای انگلستان 33 درصد، استرالیا 45 درصد، ایران 42 درصد، آمریکا 34 درصد، بلژیک 75-66 درصد، فرانسه 49 درصد، هلند 18 درصد و آلمان 30-20 درصد است.
مهم ترین چالشی که امروز طب مکمل با آن روبروست، تشکیک در علمی بودن است. بر همین اساس استاندارد نمودن روش های طب مکمل با توجه به تجربی بودن آنها امری ضروری است. به نظر می رسد در راستای استانداردسازی این روش ها می توان اقدامات ذیل را پیشنهاد نمود: - شناسایی وضعیت موجود در زمینه روش های درمانی غیرمرسوم (طب مکمل)- شناسایی درمانگران دارای مهارت در این زمینه- راه اندازی سیستم اطلاع رسانی- نهادینه سازی انجام تحقیقات مستند و علمی بر روی روش های مطرح- جذب منابع و تخصیص بودجه در راستای محورهای فوق الذکرچنین رویکردی باعث ایجاد تحول و تداوم در اعتباربخشی به تمام فرایندهای درمانی غیرمرسوم (طب مکمل) خواهد شد.