اثر گرانیسترون خوراکی در خارش بیماران اورمیک

خارش اورمیک شکایتی شایع و عذاب آور در بیماران مبتلا به نارسایی کلیوی است. سروتونین و هیستامین از مدیاتورهای احتمالی این پدیده در نظر گرفته می شوند. گرانیسترون نوعی مهارکننده قوی و انتخابی گیرنده های 5- هیدروکسی تریپتامین است که مصرف رایج آن در کنترل تهوع حاصل از شیمی درمانی است. مطالعه های چندی در رابطه با تاثیر اندانسترون در خارش اورمیک موجود است و گزارش از یک مورد بهبودی خارش اورمیک با گرانیسترون نیز وجود دارد. هدف از این مطالعه، ارزیابی اثر گرانیسترون در درمان خارش اورمیک در بیماران مبتلا به نارسایی مزمن کلیوی تحت دیالیز است.
روش اجرا: 14 بیمار اورمیک تحت همودیالیز دارای خارش متوسط و شدید وارد این مطالعه شدند و به مدت یک ماه با 1 میلی گرم روزی دو بار از قرص گرانیسترون تحت درمان قرار گرفتند. در طول درمان شدت خارش بیماران دو بار در روز با استفاده از یک پرسش نامه نمره بندی شده مجددا ارزیابی می شد.
77% بیماران به درمان با این دارو جواب دادند به طوری که در روزهای 7 و 14 و 28 درمان، متوسط امتیاز خارش به ترتیب 23 (طیف 40-11)، 16 (طیف 35-8) و 8 (طیف 35-0) بود در حالی که در بدو درمان این میزان 31 (طیف 35-20) بود (P=0.03). در انتهای هفته چهارم درمان خارش در 7 بیمار محو شد و در 3 بیمار خفیف بود، این اثر در طول دوره درمان ثابت باقی می ماند. بررسی های کلینیکی و آزمایشگاهی هیچ گونه عوارض جانبی را نشان ندادند.
گرانیسترون می تواند در درمان خارش مبتلایان به نارسایی مزمن کلیه تحت همودیالیز موثر باشد.