کچلی سر در اهواز

درماتوفیتوزیس یا کچلی ها بیماری های واگیردار و شایعی هستند که در تمام نقاط دنیا به خصوص در نواحی گرمسیر و مرطوب یافت می شوند. در میان انواع کچلی ها، کچلی سر از شیوع بالایی برخوردار است. میزان شیوع این عفونت در نقاط مختلف ایران و سایر کشورهای جهان متفاوت گزارش شده است. هدف از پژوهش حاضر، تعیین توزیع فراوانی کچلی سر براساس توزیع سنی، جنسی و تعیین عوامل اتیولوژیک آن در افراد مشکوک به ضایعات قارچی در شهرستان اهواز می باشد.
جهت انجام این مطالعه، در طول سال های 1382-85 از بیماران مشکوک به ضایعات قارچی مراجعه کننده به مراکز مختلف درمانی در شهرستان اهوازنمونه برداری به عمل آمد. از نمونه های به عمل آمده، آزمایش مستقیم و کشت انجام گردید و جهت تعیین گونه های قارچی از کشت روی لام و تست های تکمیلی در صورت ضرورت استفاده شد.
از 5312 مورد مشکوک به ضایعات قارچی، 1150 مورد (21.6 درصد) مبتلا به درماتوفیتوزیس بودند و ضایعات کچلی سر 127 مورد %11 آنها را تشکیل می داد. ضایعات نوع اکترتریکس با 88.19 درصد بیشترین موارد را شامل شد و ضایعات آندوتریکس (9.45 درصد) و فاووس (2.36 درصد) در رده های بعدی قرار گرفتند. تریکوفیتون وروکوزوم در 71.65 درصد بیشترین عامل ایجاد بیماری بود و میکروسپوروم کانیس، تریکوفیتون روبروم و تریکوفیتون ویولاسئوم، تریکوفیتون شوئن لاینی و تریکوفیتون منتاگروفایتس به ترتیب در رده های بعدی قرار گرفتند. بیماری در افراد مذکر با 79.53 درصد، میزان شیوع بیشتری را نشان داد.
به رغم کاهش میزان کچلی سر در مقایسه با سال های گذشته، مطالعه حاضر موید شیوع این بیماری در منطقه بوده و با توجه به اینکه عوامل حیواندوست بیشترین علت بیماری می باشند (71.65 درصد) به نظر می رسد تماس مستقیم و به ویژه تماس غیر مستقیم مهمترین نقش را در انتشار بیماری در منطقه داشته باشد.