سیمای حضرت فاطمه (س) در آینه شعر حکیم سنایی و ناصرخسرو

از آنجا که زندگی کوتاه حضرت فاطمه(علی ها السلام) پس از رحلت نبی اکرم(صلی الله علیه وآله) از موارد عمده اختلافات بین شیعه و سنی است، شخصیت و حیات آن بانوی نمونه، کمتر در آینه ادبیات و شعر فارسی منعکس شده است; این نکته بهویژه در ادوار آغازین شعر فارسی که غلبه با اهل سنت بوده است، بیشتر صدق می کند.
ناصرخسرو شاعر قرن پنجم (متوفی 481) پس از آنکه متعاقب تحول درونی و روحی به مذهب تشیع درآمد، یکی از مضامین اصلی شعرش را ذکر مناقب اهل بیت(علیهم السلام) و ستایش آن خاندان به خصوص حضرت فاطمه(علی ها السلام) قرار داد. مقام و شفاعت آن بانو در قیامت و فضائل همسر و فرزندان، و مظلومیتش در دنیا در شعر او بازتاب ویژه ای دارد.
حکیم سنایی غزنوی شاعر قرن پنجم و ششم (متوفی 535) جزو نخستین شاعران رسما سنی مذهبی است که به بیان منزلت و منقبت حضرت فاطمه(علی ها السلام)پرداخته است. او حضرتش را با القاب زهرا، خیرالنساء، دختر مصطفی، بتول و مادر حسن و حسین معرفی کرده و به این ترتیب بخشی از شخصیت، منزلت و مظلومیت وی را منعکس نموده است.