بررسی تغییرات قطعه ST در روش 15 اشتقاقی در بیماران مبتلا به سندروم کرونری حاد

بیماران مبتلا به سندروم کرونری حاد شامل بیماران انفارکتوس حاد میوکارد با یا بدون صعود قطعه ST و بیماران مبتلا به آنژین ناپایدار می باشند. قسمت خلفی بطن چپ یکی از قسمت هایی است که از نظر الکتروکاردیوگرافی در روش متداول 12 اشتقاقی پنهان می باشد. تحقیق حاضر به منظور بررسی تغییرات الکتروکاردیوگرافی در روش 15 اشتقاقی در بیماران مبتلا به سندروم کرونری حاد در بیمارستان شهید بهشتی زنجان طی سال 1380 انجام شد.
این مطالعه توصیفی و آینده نگر بوده و 347 بیمار طی یک سال مورد بررسی قرار گرفتند. از بیماران مراجعه کننده به بخش اورژانس بیمارستان که با درد قلبی مراجعه کرده و در گروه سندروم کرونری حاد قرار می گرفتند، علاوه بر نوار قلبی استاندارد 12 اشتقاقی، 3 اشتقاق خلفی شامل V9 - V8- V7نیز به طور همزمان گرفته شد. معیارهای مورد بررسی، صعود یا نزول قطعه ST£ 1 میلی متر در دو یا بیش از دو اشتقاق خلفی مجاور هم بوده است. جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات از محاسبه درصدها برای حساسیت، نسبت احتمال و حدود اطمینان 95 درصد استفاده شد.
تغییرات قطعه ST (شامل صعود و نزول قطعه 1£ST میلی متر و T منفی) در تعداد قابل توجهی از بیماران (75 بیمار از 347 بیمار) در 3 اشتقاق اضافی دیده شد. حساسیت صعود ST برای بیماران مبتلا به انفارکتوس حاد میوکارد با صعود ST (74 بیمار) در الکتروکاردیوگرام 15 اشتقاق در مقابل الکتروکاردیوگرام 12 اشتقاق، از 68.5 درصد به 90.7 درصد افزایش یافت. نسبت احتمال (odd''s ratio) در روش 15 اشتقاقی نسبت به روش 12 اشتقاقی 4.5 بود (2.09 تا 9.69 =CI) که این اختلاف از نظر آماری معنی دار می باشد (P=0.0005). حساسیت نزول ST برای بیماران مبتلا به انفارکتوس حاد میوکارد با نزول (34 بیمار) ST در 15 اشتقاق در مقابل 12 اشتقاق از 31.5 درصد به 40.7 درصد افزایش یافت. نسبت احتمال در 15 اشتقاق نسبت به 12 اشتقاق 1.49 بود (0.85 تا 2.61=CI) که این اختلاف از نظر آماری معنی دار نیست (0.257=P). حساسیت صعود ST برای بیماران مبتلا به آنژین ناپایدار (239 بیمار) در 15 اشتقاق در مقابل 12 اشتقاق از صفر به 5 درصد و حساسیت نزول ST برای بیماران مبتلا به آنژین ناپایدار در 15 اشتقاق در مقابل 12 اشتقاق از 5.9 درصد به 12درصد افزایش یافت.
نتایج این مطالعه نشان می دهد که تغییرات قطعه ST در اشتقاق های خلفی در بیماران با انفارکتوس قلبی و آنژین ناپایدار نسبتا شایع است و اضافه کردن اشتقاق های خلفی می تواند حساسیت تشخیصی را تغییر بدهد.