تعیین میزان نقص عضو در بیماری های قلبی عروقی (بیماری های عروق کرونر - پرفشاری خون - آریتمی های قلبی)

بیماری های قلبی عروقی شایع ترین علت مرگ و میر در کشورهای توسعه یافته و همچنین بسیاری از کشورهای در حال توسعه می باشند، بطوری که طبق برآوردهای انجام شده حدود 45-40 درصد از علل مرگ و میر را به خود اختصاص می دهند. در کشور ما نیز آمار حکایت از شیوع بسیار بالای این بیماری ها دارد و از بیماری های قلبی عروقی به همراه تصادفات به عنوان مهم ترین علل مرگ و میر در کشور نام برده شده است. بطوری که طبق اعلام رسمی معاونت محترم سلامت وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی در سال 1385، حدود 70000 نفر بر اثر بیماری های قلبی عروقی جان خود را از دست داده اند. همچنین بیماری قلبی عروقی یکی از مهم ترین علل ایجاد نقص عضو در افراد می باشند. طی این مقاله نویسندگان قصد دارند تا جهت آشنایی بیشتر جامعه پزشکی و همکاران گرامی با این مقوله، نحوه تعیین میزان نقص عضو در بیماری های قلبی عروقی را بر اساس معیارهای علمی و استانداردهای جهانی همراه با جزییات و با همان روشی که در بسیاری از کشورهای پیشرفته جهان در حال انجام است را شرح دهند.
بحث: همانطور که در ابتدا ذکر شد به دلیل شیوع بالای بیماری های قلبی عروقی در کشور ما، میزان نقص عضو ایجاد شده به دنبال ابتلا به این بیماری ها نیز از شیوع بالایی برخوردار است، ولی متاسفانه تاکنون توجه چندانی به این مساله نشده است و عملا روش علمی شناخته شده ای جهت تعیین میزان نقص عضو در بیماری های قلبی عروقی که مورد توافق و استفاده اکثر پزشکان کشور باشد وجود ندارد.
ارزیابی و تعیین میزان نقص عضو و از کارافتادگی قلبی عروقی، مقوله ای نسبتا پیچیده و مشکل می باشد. تعیین میزان نقص عضو بر عهده پزشک می باشد که با استفاده از شکایت های بیمار و با تکیه بر یافته های بالینی به دست آمده از معاینه پزشکی و روش های پاراکلینیک مناسب، میزان نقص عضو تعیین می گردد. ولی در مورد از کارافتادگی و تعیین درصد آن، پزشک تصمیم گیرنده نهایی نیست و از کارافتادگی فرد با توجه به موارد مختلفی همچون درصد نقص عضو، مسایل روحی- روانی، مسایل اجتماعی و مهم تر از همه شغل فرد و توسط یک تیم تعیین می شود.