تغییرات فصلی کربوهیدراتهای غیر ساختمانی و آنزیم آمیلاز در شاخه های برودار Quercus brantii var.persica zohary

بلوط ایرانی brantii var. persica Quercus یکی از ارزشمندترین گونه های درختی است که در مناطق غربی ایران به فراوانی گسترش دارد. این گونه به شرایط سخت محیطی مانند زمستانهای سرد، تابستانهای گرم، دوره خشکی طولانی و ارتفاع زیاد سازگار است. برای دستیابی به روند برخی تغییرات و الگوهای فیزیولوژیکی موثر برای حضور بلوط در شرایط محیطی خود، یک منطقه به نسبت دست نخورده (بکر) در استان چهار محال و بختیاری انتخاب گردید و در یک دوره یکساله، تغییرات کربوهیدراتهای غیرساختمانی با روش های آنزیمی و تغییرات کیفی آمیلاز با استفاده از الکتروفورز (با ژل ترکیبی پلی آکریل آمید و نشاسته) بررسی شد. نتایج نشان داد که غلظت کربوهیدراتهای محلول (گلوکوز، فروکتوز و ساکاروز) در اسفند (قبل از باز شدن جوانه ها) بیش از دی بود. غلظت گلوکوز و فروکتوز پس از باز شدن جوانه ها و ظهور برگها افزایش یافت و این روند تا بعد از دوره خشکی (شهریور) ادامه داشت. درحالی که در همین دوره زمانی از مقدار ساکاروز و نشاسته به آرامی کاسته شد. پس از پایان تابستان و کاهش دمای محیط مقدار کل کربوهیدراتهای غیر ساختمانی در آبان افزایش یافت. در دی میزان نشاسته خیلی کم ولی میزان کربوهیدراتهای محلول زیاد بود. نتایج نشان داد که درختان بلوط برای فراهم کردن انرژی لازم برای انجام فرایندهای متابولیسمی خود در زمستانهای سرد و تابستانهای خشک از ذخایر قندی خود استفاده می کنند. مقدار کل کربوهیدراتهای ساختمانی از 5/18 تا 25/37 میلی گرم در گرم وزن خشک متغیر بود. تغییرات فصلی آمیلاز با تغییرات غلظت قندهای گلوکوز و نشاسته در دوره بررسی مطابقت نشان داد.