اثر تزریق وانکومایسین از طریق مجرای کانتر در پیشگیری از عفونت وابسته به کانترهای همودیالیز

گذاشتن کاتترهای دولومنه همودیالیز یک روش مناسب برای دسترسی فوری و موقت به راه عروقی برای انجام همودیالیز و حفظ وریدهای محیطی برای ایجاد راه عروق دائمی شریانی- وریدی می باشد. متاسفانه عفونت های وابسته به کاتتر شایع و عامل بالقوه ناتوانی و مرگ در تعدادی از بیماران بوده و هزینه بر می باشد. در این مطالعه اثر تجویز وانکومایسین از طریق مجرای کاتتر بر عفونت های وابسته به کاتتر در گروهی از بیماران دیالیزی مورد بررسی قرار گرفت.
در این مطالعه 100 بیمار با نارسایی کلیه نیازمند به کاتترهای دولومنه وریدی نصب شده در وریدهای جوگولار یا ساب کلاوین در مدت 6 ماه بطور تصادفی به دو گروه دریافت کننده وانکومایسین (1000 میلی گرم) در حین کارگذاری کاتتر از طریق مجرای کاتتر وگروه بدون دریافت آنتی بیوتیک تقسیم شدند. میزان و نوع عفونت، اثر مدت زمان باقی ماندن کاتتر، تعداد دیالیز در هفته، محل کاتتر و طول خروجی کاتتر از پوست در دو گروه مورد بررسی قرار گرفت. از آزمون Chi-square برای مقایسه نسبت های دو گروه و ارتباط سنجی استفاده شد.
عفونت وابسته به کاتتر در 6 بیمار (6% بیماران) دیده شد که 2 بیمار در گروه دریافت کننده وانکومایسین (4% بیماران) و 4 بیمار در گروه بدون دریافت آنتی بیوتیک (8% بیماران) بودند (05/0=P). از نظر زمان بروز عفونت،3/33% عفونت ها در هفته اول و 7/16% در هفته دوم و 50% در هفته سوم اتفاق افتاد. ارتباط آماری معنی داری بین مدت زمان باقی ماندن کاتتر و میزان عفونت دیده نشد. همچنین میزان خارج بودن کاتتر از پوست و محل کاتتر و تعداد دیالیز در هفته ارتباط معنی داری با میزان عفونت نداشت. در تمام موارد میکروارگانیسم جدا شده استافیلوکوک بود.
از این مطالعه نتیجه گیری می شود که تزریق وانکومایسین داخل لومن کاتتر تاثیری بر جلوگیری از عفونت وابسته به کاتتر ندارد.