بررسی اثر آموزش بر بهبود کیفیت زندگی بیماران تحت درمان با پی دی فرون

هپاتیت ویروسی، هنوز یک معضل بهداشتی عمده در سراسر جهان محسوب می شود. رضایت از زندگی و احساس خوب بودن در بیماری مزمن، هدف اصلی مراقبت و درمان است. با این حال کیفیت زندگی بیماران مبتلا به هپاتیت مزمن بخصوص بیماران تحت درمان با اینترفرون، اغلب پایین تر از حد طبیعی است. هدف از انجام این مطالعه، بررسی تاثیر آموزش بر کیفیت زندگی بیماران مبتلا به هپاتیت مزمن تحت درمان با پی دی فرون مراجعه کننده به مرکز هپاتیت تهران است.
این پژوهش یک مطالعه نیمه تجربی است که مداخله آن، آموزش تزریق اینترفرون آلفا-2b(پی دی فرون) و پیگیری درمان مداوم با اینترفرون بوده است. نمونه گیری از نوع غیرتصادفی بوده و براساس مشخصات نمونه صورت گرفته است. تعداد 60 بیمار به صورت تصادفی در دو گروه 30 نفره آزمون و شاهد قرار گرفتند. ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه کیفیت زندگی ویژه بیماران کبدی(CLDQ=Chronic liver disease questionnaire) بود. برای گروه آزمون و همراهان، برنامه آموزشی به صورت 4 جلسه 45 دقیقه ای اجرا شد و بیماران به مدت 12 هفته پیگیری شدند. کیفیت زندگی بیماران هپاتیتی در دو مرحله قبل و 12 هفته پس از شروع اینترفرون تراپی و اجرای برنامه آموزشی، سنجیده شد و در پایان، کیفیت زندگی در دو گروه، قبل از مداخله و بعد از 12 هفته، با استفاده از آزمون WILCOXON SIGNED RANK TEST مقایسه گردید.
بین دو گروه از نظر عوامل دموگرافیک، اختلاف معنی داری مشاهده نشد(05/0P>). امتیاز کلی کیفیت زندگی قبل از اجرای مداخله، در دو گروه اختلاف معنی داری نشان نداد(351/0=P)، در حالی که 12 هفته پس از مداخله، اختلاف معنی داری بین دو گروه مشاهده شد(001/0P<). آزمون آماری ویلکاکسون نشان داد که امتیاز کلی کیفیت زندگی در گروه آزمون قبل و بعد از اجرای مداخله، اختلاف معنی داری دارد(001/0P<) و نسبت به قبل بهبود یافته است، اما امتیاز کلی کیفیت زندگی در گروه شاهد، قبل و بعد از مداخله، اختلاف معنی داری نشان نداد(143/0=P).
به نظر می رسد بکارگیری برنامه های آموزشی ساده به میزان زیادی بر روی کنترل فرد بر روی بیماری و عوارض جانبی تاثیر داشته و نهایتا باعث بهبود کیفیت زندگی و احساس رضایت از زندگی در فرد شده و تحمل رژیم درمانی را آسان تر می نماید.