اثر همودیالیز بر فعالیت آنزیم پاراکسوناز و ظرفیت کلی آنتی اکسیدانها دربیماران مبتلا به نارسایی مرحله انتهایی کلیه

آنزیم پاراکسوناز یک آنزیم استراز با اثر آنتی اکسیدان است که بر روی HDL-C حمل می گردد. مطالعات نشان داده اند کاهش فعالیت این آنزیم که در بیماران مبتلا به نارسایی مرحله انتهایی کلیه دیده می شود می تواند استعداد ابتلا به بیماری عروق کرونر را افزایش دهد. مطالعه حاضر جهت بررسی اثر همودیالیز بر روی فعالیت این آنزیم طراحی و انجام شده است.

در این مطالعه، 92 بیمار مبتلا به نارسایی مرحله انتهایی کلیه شامل 46 بیمار دیابتی و 46 بیمار غیردیابتی از مراکز همودیالیز بیمارستانهای دانشگاهی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی انتخاب شدند. این افراد مبتلا به اختلال عملکرد تیروئید، حادثه حاد کرونر و یا حادثه عروق مغزی نبودند. پس از تکمیل پرسشنامه، یک نمونه خون وریدی در شرایط ناشتا و قبل از شروع دیالیز از بیماران جمع آوری شد. نمونه بعدی بلافاصله پس از اتمام همودیالیز جمع آوری گردید. کلیه آزمایشات لازم در آزمایشگاه مرکز تحقیقات غدد درون ریز و متابولیسم دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی انجام شد.

51 مرد و 41زن با میانگین سنی 5/9 ± 5/61 سال در مطالعه شرکت کردند. فعالیت آنزیم پاراکسوناز قبل از دیالیز 55 ± 40 و بعد از دیالیز 45 ± 63 واحد در میلی لیتر بود که این افزایش معنی دار بود (05/0 p<). ظرفیت کلی آنتی اکسیدان تفاوت معنی داری در گروه های دیابتی و غیر دیابتی نداشت ولی در کل بیماران کاهش معنی داری را نشان داد. افزایش فعالیت آنزیم پاراکسوناز ارتباط خطی مستقیم با کیفیت همودیالیز داشت.

بعد از یک نوبت همودیالیز افزایش فعالیت پاراکسوناز وجود دارد. افزایش کیفیت همودیالیز باعث بهبود فعالیت آنزیم فوق می گردد.