تعیین چسبندگی واقعی سیستم های مختلف تعمیرات بتنی، با بکارگیری روش جدید انتقال اصطکاک (یادداشت پژوهشی)

از عوامل بسیار مهم در عملکرد یکپارچه لایه تعمیری و بتن قدیم، چسبندگی بین این دو می باشد. اگر چه روش هایی برای اندازه گیری چسبندگی در آزمایشگاه و در محل سازه موجود می باشد ولی اندازه گیری دقیق آن تحت تاثیر عواملی چون مقاومت و حالت سطح بتن قدیم، شیوه اعمال نیرو، محل وقوع شکست و تعبیر نتایج حاصله، می باشد. در این مقاله، نتایج حاصل از به کارگیری روش «انتقال اصطکاک» برای اندازه گیری چسبندگی سیستم های های مختلف تعمیری (سیمانی، پلیمری و رزینی) رایج در صنعت بتن ارایه گردیده است. بسترهای بتنی مورد بررسی قرار گرفته شامل سطح حاصل از برش با اره الماسه و سطح زبر طبیعی به وجود آمده از ترک خوردگی و شکست می باشد. سیستم های مختلف تعمیری، که چسبندگی آنها در این مطالعه به صورت آزمایشگاهی و کارگاهی مورد ارزیابی قرار گرفته اند عبارتند از: «ملات ماسه سیمان» با و بدون دوغاب، «ملات ماسه سیمان پلیمری»، «ملات رزین های اپوکسی و پلی استری» و ملات های مختلف با چسباننده های سیمانی و رزینی. بر اساس تحلیل های «بهینه سازی» و «آماری» ارایه شده در این مقاله، معادله ای ارایه گردیده است که می تواند با مدنظر قرار دادن درصد شکست به وجود آمده در قسمت های مختلف (لایه تعمیری، بتن قدیم و مرز بین این دو) و تنش نهایی قرائت شده، مقدار چسبندگی لایه تعمیری را به دست دهد.