بیعت

نویسنده در این مقاله درصدد اثبات این است که بیعت مردم با ولی امر،شرط تحقق یا فعلیت ولایت معصومان (ع) نیست و اطلاق ادله ولایت به بیعت مقید نمی شود.
بلکه بیعت و پذیرش مردم، تنها می تواند نشانه وجود شرط قدرت ولی امر در اقامه ولایت بر مردم باشد. او برای اثبات این مدعا بعد از بیان شرعی از کلمه بیعت به بررسی چهار آیه از قرآن کریم در مورد بیعت می پردارد و در تحلیل دو واقعه بیعت رضوان یا شجره و بیعت زنان بارسول خدا(ص) که در قرآن به آنها اشاره شده است به این نتیجه می رسد که بیعت نخست برای پذیرش ولایت پیامبر(ص) نبوده، بلکه تنها به جهت اعلای پای بندی مؤمنان به مقاومت در مقابل مشرکان بوده است و بیعت دوم نیز اعلام پای بندی زنان بیعت کننده به اوامرالهی که در آیهش ریفه از آنها یاد شده است، می باشد.
از این رو با استناد به این دو واقعه و آیات مربوط به آن نمی توان ولایت معصومان(ع) و وجوب اطاعت از آنها را مقید به بیعت کرد و یا حتی وجوب بیعت بر مؤمنان را استنباط کرد.