عوامل تنیدگی آور پرستاری در مربیان پرستاری دانشکده های پرستاری و مامایی شهر تهران

مقدمه مربیان پرستاری باید علاوه بر آموزش نظری، در آموزش بالینی، تحقیق و کمیته های مختلف مشارکت داشته باشند. این گونه مسوولیت ها در آنها تنیدگی زیادی ایجاد می کند. این پژوهش به منظور تعیین عوامل تنیدگی آور آموزش نظری و بالینی پرستاری در مربیان پرستاری انجام شده است.روش ها. این پژهش یک مطالعه توصیفی-تحلیلی و یک گروهی است و روش گردآوری اطلاعات، پرسش نامه بوده است. نمونه پژوهش شامل 96 نفر از مربیان سه دانشکده پرستاری و مامایی تهران بوده که به صورت تصادفی – طبقه ای انتخاب شده اند.نتایج نتایج نشان داد که در بین عوامل تنیدگی آور آموزش نظری، «فقدان آمادگی تدریس و تجربه آموزشی» بیشترین درجه تنش زایی را برای مربیان پرستاری ایجاد کرده است «تعداد زیاد دانشجویان در کلاس درس» و «کار کردن با کسانی که از نظر عادات و ارزش های کاری متفاوت هستند» و «حفظ سطح دانش حرفه ای» به ترتیب در مرتبه های بعد قرار داشتند. در بین عوامل تنیدگی آور آموزش بالینی، «فشار کار زیاد ناشی از تدریس دروس بالینی، نظری و مسوولیت های اداری و احساس عدم تساوی با دیگران» بیشترین درجه تنش زایی را داشته است و «نظارت کافی بر فرد فرد دانشجویان در بالین»، «واضح نبودن سیاست جانشین سازی مربیان پرستاری در محیط های بالینی» و «فقدان آمادگی و تجربه» نیز به ترتیب از درجه تنش زایی بالایی برخوردار بوده اند.بحث در آموزش دروس نظری و بالینی پرستاری، عوامل زیادی وجود دارد که به عنوان عوامل تنیدگی زا شناسایی شده است. پیشنهاد می شود آموزش دروس نظری به صورت آموزش گروهی انجام شود و برنامه ریزان آموزش پرستاری از حجم کاری مربیان پرستاری بکاهند و در تعیین حجم کار تساوی را راعایت نمایند.