بررسی 50 مورد سیاه زخم جلدی از بیماران بستری شده

سیاه زخم یا شاربون یکی ازبیماری های مشترک بین انسان و دام محسوب می شود که توسط باسیل گرم مثبت اسپوردار به نام Bacillus anthracis ایجاد می شود. این بیماری هنوز یکی از مشکلات بهداشتی کشورهای درحال توسعه می باشد. ایران یکی از مناطق آلوده به این بیماری محسوب می شود. استان چهارمحال بختیاری یکی از قطب های کشاورزی و دامداری ایران است که سالیانه متحمل خسارات فراوانی ناشی از ابتلای انسان و حیوانات به سیاه زخم می گردد. این مطالعه با هدف بررسی یافته های کلینیکی و آزمایشگاهی و اقدامات درمانی روی موارد سیاه زخم جلدی انجام شده است.

این تحقیق به صورت گذشته نگر و به روش توصیفی روی 50 بیمار ثابت شده سیاه زخم جلدی از پرونده های بیماران بستری در بخش عفونی بیمارستان آیت الله کاشانی شهرکرد بین سالهای 1366 تا 1376 انجام گرفته است.

شایع ترین سن ابتلاء 11 تا 20 سال بوده و آقایان اندکی بیش از خانم ها به سیاه زخم جلدی مبتلا شده اند. اکثریت بیماران مورد بررسی در فصل تابستان به بیماری مبتلا شده بودند و بالغ بر 96درصد بیماران ساکن مناطق روستایی بوده اند. از لحاظ منبع عفونت، 32درصد سابقه تماس با دام آلوده و 12درصد گزش حشرات را ذکر نموده بودند. شایع ترین عضو گرفتار، صورت و سپس دست ها و بازو بوده است و 100درصد بیماران ادم غیرگوده گذار و 80درصد آنها ضایعه نکروتیک همراه با اریتم داشته اند. تب در 78درصد، سردرد در 64درصد و لنفادنوپاتی ناحیه ای در 42درصد بیماران وجود داشت. افزایش ESR، لکوسیتوز و CRP مثبت از علایم آزمایشگاهی کمک کننده محسوب می شوند، اگرچه تشخیص نهایی با اسمیر از ترشحات زخم و کشت آن میسر می گردد.
تمامی بیماران با پنی سیلین درمان و 92درصد آنها تا سه روز پس از شروع آنتی بیوتیک از تب رها شدند. در بررسی انجام شده، مرگ ومیر صفر درصد و شایع ترین عارضه، عفونت ثانوی محل زخم بوده است.

در مناطق اندمیک بیماری سیاه زخم، هر زخم مشکوک با ادم غیرگوده گذار با یا بدون ضایعه نکروتیک باید از نظر سیاه زخم بررسی شود و شناخت هرچه بیشتر بیماری در کشورهای درحال توسعه و گسترش تحقیقات پزشکی به خصوص در زمینه راه های پیشگیری از بیماری می تواند کمک موثری در کاهش موارد ابتلا به بیماری محسوب شود.