بررسی انگلهای خارجی جوندگان در شهرساری و نواحی مرکزی

با توجه به نقش انگلهای خارجی جوندگان در انتقال بیماری های مختلف از جمله طاعون، تب، راجعه، تیفوس مورن و غیره؛ مطالعه ای جهت بررسی انگلهای خارجی جوندگان در شهر ساری و نواحی مرکزی در سال 77-1376 انجام پذیرفت.
تحقیق به روش توصیفی انجام شد. جامعه مورد مطالعه جوندگان شهر ساری و نواحی مرکزی (5کیلومتر اطراف شهرساری) بودند.با نصب تله های زنده گیربصورت تصادفی دراماکن مختلف نسبت به صیدجوندگان اقدام گردید. در تله از برش خیار و نان آغشته به روغن و غیره بعنوان طعمه استفاده گردید. پس از کارگزاری تله ها در بعد از ظهر و بازدید آنها در روز بعد، در صورت صید جونده، آنها را به آزمایشگاه انتقال داده، پس از بیهوشی و ثبت مشخصات ظاهری جوندگان، آنها در بالای تشتک آبی به منظور جداکردن انگلهای خارجی برس زده می شدند. انگلهای خارجی پس از جمع آوری از روی آب تشتک در الکل 70 درجه نگهداری شده تا پس از مونته شدن مورد شناسایی قرار گیرند. همچنین کلیه اطلاعات مربوط به جونده و انگل در فرم مخصوص ثبت گردیده و مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.
درطی این بررسی مجموعا 126جونده متعلق به پنج گونه صید گردید که عبارتند از: Rattus.norvegicus 3 عدد(3/29 درصد)؛ Rattus.rattus 45 عدد(7/35 درصد) گونه های نیمه اهلی، Mus Musculus 12 عدد (5/9 درصد)؛ گونه های اهلی Glisglis 25 عدد (8/19 درصد)؛ Apodemus sglvaticus 7 عدد (5/5 درصد). گونه های وحشی، از این مجموع 45 عدد موش(7/35 درصد) آلوده به یک یا چند اکتوپارازیت بودند. آلودگی فقط در گونه هایRattus Rattus، Rattus norvegicus مشاهده گردید. و سایر گونه ها فاقد آلودگی بودند. همچنین در این بررسی اکتوپارازیت های جدا شده عبارت بودند از: Rhipicephalus، Hoplopleare، opiliacaridae، Echinolaelaps echidnini که بیشترین فراونی مربوط به Hoplopleare و کمترین فراوانی مربوط به Echinolaelaps echidnini می باشد.
نتایج حاصل از این تحقیق نشان می دهد که میزان آلودگی به انگلهای خارجی در جوندگان صید شده و در منطقه مورد مطالعه 7/35 درصد می باشد. آلودگی در گونه های Rattus rattus، Rattus norvegicus مشاهده گردید و در سایر جوندگان صید شده بعلت نوع زیست آنها مشاهده نشد. با توجه به اینکه اکتوپارازیت های جداشده همگی از نظر پزشکی و دامپزشکی حائز اهمیت می باشند لذا پیشنهاد می گردد در برنامه های مبارزه با جوندگان، مبارزه با جونده و انگلهای خارجی آن بطور همزمان صورت گیرد تا پس از مرگ جونده، انگلهای خارجی به اماکن انسانی و انسانها حمله نکنند.