زمینه یابی اجرای ارزشیابی کیفی - توصیفی در مدارس ابتدایی شهر تهران

ارزشیابی توصیفی، یکی از نوآوری های آموزشی در دهه حاضر در نظام آموزشی دوره ابتدایی کشور است. این نوآوری در بسیاری از عناصر و اجزای خود، با ارزشیابی سنتی و رایج در تضاد است. از این رو اشاعه این الگوی جدید ارزشیابی در بدنه نظام آموزشی نیازمند تمهیدات و دوراندیشی هایی است. لذا مسئله اساسی پژوهش این است که براساس شرایط موجود نظام آموزشی دوره ابتدایی شهر تهران، چه شیوه ای برای اشاعه ارزشیابی کیفی - توصیفی مناسب است. این پژوهش با استفاده از نظریه راجرز و شومیکر در اشاعه نوآوری، به بررسی عوامل زمینه ای اشاعه نوآوری پرداخته است و بر اساس اطلاعات حاصله از 36 مدرسه در 11منطقه و 410 نفر از کارکنان این مدارس و 15 مدرسه مجری طرح ارزشیابی کیفی - توصیفی و 56 نفر از مجریان طرح، از طریق دو پرسشنامه و یک فرم مصاحبه به توصیف وضع موجود پرداخته است. از این بررسی بر می آید که گرایش نسبی افراد جامعه به نوآوری، نگرش مثبت به ارزشیابی توصیفی، اطلاعات گسترده معلمان از این طرح، ویژگی هایی مثبت الگوی ارزشیابی توصیفی، سطح سواد نسبتا مناسب معلمان از زمینه های مثبت برای اشاعه این طرح است و نگرش مثبت معلمان به ارزشیابی سنتی از عوامل منفی در اشاعه الگوی ارزشیابی توصیفی در سطح شهر تهران می باشد. سپس بر اساس تصویر به دست آمده از وضع موجود و مباحث نظری مرتبط، شیوه تقاضا محور برای اشاعه ارزشیابی کیفی - توصیفی پیشنهاد شده است.