سیمای خودکشی در مراجعین به بخش های مسمومین: قسمت دوم

مسمومیت توسط خود فرد (Self Poisoning) یکی از شایع ترین روش های اقدام به خودکشی و از عمده ترین دلایل ارجاع و بستری بیماران به ویژه جوانان در اورژانس های بیمارستانی است. با توجه به فقدان اطلاعات کافی، پژوهش در خصوص اپیدمیولوژی خودکشی، برنامه ریزی برای انجام مداخلات موثر را امکان پذیر می سازد.
بررسی حاضر به شکل مقطعی و در نیمه دوم سال 83 اجرا گردید و در مجموع، 723 نفر با توزیع متناسب جمعیت از شهرهای تهران، مشهد، تبریز، اصفهان، شیراز و کرمانشاه وارد مطالعه شدند. این مقاله قسمت دوم یافته های پژوهش را گزارش می کند. در این مقاله علاوه بر تجزیه و تحلیل برخی از داده ها، به مقایسه هایی بین افرادی که به طور عمدی و به قصد خودکشی اقدام به مسموم نمودن خود کرده بودند و موارد مسمومیت اتفاقی پرداخته شده است.
در افراد اقدام کننده به خودکشی، فراوانی بیماری های جسمی شدید و مستلزم ناتوانی در میان زنان بیش از مردان بود (P<0.002). همچنین سن گروهی که از اقدام به خودکشی احساس پشیمانی می کردند به طور معنی داری پایین تر بود (P<0.003). اما گروهی که به گفته خودشان قصد واقعی برای پیامد مرگ داشتند میانگین سنی بالاتری داشتند (P=0.01).
رگرسیون لجستیک نشان داد که از میان کل مسمومیت ها، داشتن سن بالاتر و جنسیت مذکر و همچنین اقامت در شهر تهران با احتمال بیشتری منجر به مسمومیت عمدی شده است (P<0.001، برای هر سه مورد). به علاوه داشتن برنامه از پیش طراحی شده و سابقه اقدام به خودکشی نیز به طور معنی داری با قصد واقعی برای پیامد مرگ مرتبط بوده است (نسبت شانس به ترتیب 2.52 و 1.87).
در مجموع نشان داده شد که مسمومیت های عمدی یا اقدام به خودکشی، قسمت اعظم (بیش از 74 درصد) موارد بستری در بخش های مسمومین را تشکیل می دهند و لذا توجه به اپیدمیولوژی مساله در مناطق مختلف و اتخاذ تدابیر مناسب برای پیشگیری در هر سه سطح از اهمیت ویژه ای برخوردار است.