سابقه پیشگویی رویدادهای طبیعی در ایران با استفاده از نجوم

ستاره شناسی و نجوم از ابتدای زندگی بشر هوشمند آغاز شد. یافته های باستانی مربوط به چهار هزار سال پیش این گفته را تایید می کند. شناخت انسانهای اولیه از گیتی و ستارگان بدون ابزارهای پیشرفته تکوین یافت. اما همین اندازه شناخت به وی آموخت که نظم و ترتیب خاصی در میان ستارگان و کواکب و گردش آنها برقرار است. پی آمد این شناخت انتساب بعضی احکام به ستارگان و کواکب و گردش آنها بود. انسانها به تدریج پنداشتند که بعضی از ستارگان و صور فلکی برحسب موقعیت شان در آسمان تاثیر خاصی در زندگی بشر می گذارند. این احکام به سیارات و کواکب نیز تعمیم داده شد. گردش کواکب در آسمان و مواضع آنها با ابزارهای ابداعی، به صورت جداولی (زیج) تدوین و اثرات آنها نیز به صورت طالع در زندگی انسانها مورد بحث قرار گرفت. و انسانها با توجه به وضعیت سیارات و ستارگان، سرنوشت اقوام را به صورت جمعی و انسانها را به صورت انفرادی پیشگویی کرده و حتی به پیش بینی حوادث طبیعی از جمله باران، سیل، باد، طوفان و زلزله پرداختند.
این مقاله نگرشی اجمالی به نجوم پس از اسلام در ایران داشته و احکام نجومی را در مورد حوادث و سوانح طبیعی برمی شمارد. و نهایتا موارد صدق و کذب تاریخی برخی از این احکام نیز در معرض دید خوانندگان قرار گرفته است