مروری بر تاثیر روش های مختلف ایمنی زایی در مقابل انگل لیشمانیا در جهت پیشگیری از بیماری لیشمانیازیس

لیشمانیازیس یک بیماری با تظاهرات بالینی مختلف است که عامل آن نوعی انگل از جنس لیشمانیا است. ریشه کنی بیماری مشکل است. درمان به تنهایی تاثیر کمی دارد و یک واکسن ایمن و موثر بر علیه بیماری وجود ندارد.
مطالعه فوق از نوع مروری (Review article) می باشد که به تازه ترین یافته های پنج سال اخیر در زمینه واکسیناسیون در مقابل این انگل با توجه به آنتی ژن های سطحی شکل های آماستیگوت و پروماستیگوت انگل پرداخته شده است.
نتیجه گیری و توصیه ها: در بررسی های سال 2002 در کشورهای فرانسه، آلمان و آمریکا روی لیشمانیا ماژور، در مجموع پیشنهاد شده است که استفاده از آنتی ژن های سطحی Lack همراه با ادجوانت IL-12 یا (Inter Leukin) استفاده توام از آنتی ژن Lmst11+Lack و TSA مخلوط آنتی ژن های سطحی Leif+TSA+Lmst11 و همراهی Leish111f با IL-12 و یا SLA+MPL بازدهی بسیار بالایی در جهت ایجاد مصونیت داشته اند و نتیجه بررسی در کشور برزیل در همان سال بیانگر این بود که ژن Meta1 روی ایجاد مصونیت نقشی ندارد. در بررسی های سال 2003 در کشورهای آمریکا، آلمان، کانادا، سوئیس، اسکاتلند، ژاپن و ایران اشاره شده است که نتایج استفاده از ادجوانت های ODN و BCG و نقش دندریتیک سل ها همراه با IL-12 در جهت ایجاد مصونیت، بسیار مثبت بوده است و در عین حال افزایش ترشح GM-CSF، سنتز آنتی ژن نوترکیب هیستون، همکاری سلول های + CD4 و + CD8، تاثیر رده های سلول های NF-Kappa در القاء پاسخ تیپ I، همراهی 2 ادجوانت CDN و GPC با انگل زنده، ایجاد پوششی از Man5-DPPE در اطراف انگل، همگی در بدست آوردن مصونیت بیشتر، تاثیر بسیار مثبتی داشته اند. در مقابل انگل لیشمانیا اینفانتوم در بررسی های سال 2003 در کشورهای اسپانیا و چین استفاده توام از IL-18 و IL-12 آنتی ژن های DNA-P36+Lack، آنتی ژن P80، مخلوط آنتی ژن LPG+CP+GP63 در جهت تهیه واکسن قابل توصیه بوده است.