ارزیابی کارایی بالینی دو برنامه ی دارویی داکسی سایکلین با اندازه ی پایین در مهار بیماری پریودنتیت مزمن

بیان مساله: ناکارایی کامل روش جرم گیری و تسطیح ریشه ها در مهار روند بیماری های پریودنتال به گسترش روش های نوین دیگر، همچون بهبود شرایط میزبان با به کارگیری داروهای سیستمیک منجر شده است.
این بررسی به منظور ارایه ی یک روش درمان کمکی موثر برای توقف روند تخریب بافتی به کمک عوامل تنظیم کننده ی پاسخ میزبان، در بیماری های پریودنتال انجام گرفته است.
مواد شمار 15 بیمار، در سه گروه درمانی، به روش تصادفی بخش شدند: گروه دارونما (جرم گیری + کپسول های دارونما دوبار در روز)، گروه آزمایشی برنامه ی مداوم (جرم گیری + کپسول های 20 میلی گرم داکسی سایکلین دوبار در روز به مدت شش ماه)و گروه آزمایشی برنامه ی متناوب (جرم گیری + کپسول های داکسی سایکلین دوبار در روز در دو ماه نخست و دو ماه سوم). شاخص های سلامت لثه ای شامل مهار پلاک، عمق نفوذ پروب (PD)، سطح اتصال بالینی (CAL) و شاخص لثه ای ((MGI پیش از آغاز درمان، یک ماه و شش ماه پس از پایان درمان اندازه گیری شدند. در صورت توزیع معمولی، از تحلیل واریانس یک سویه (One-way ANOVA) و در غیر آن صورت، از شیوه ی کروسکال- والیس (Kruskal-Wallis) برای مقایسه استفاده گردید.
میزان کاهش عمق نفوذ پروب در هر دو گروه آزمایشی نسبت به گروه دارونما معنادار بود (01/0p<). عمق نفوذ پروب در ماه نخست و ششم پس از درمان نسبت به آغاز درمان کاهشی آشکار نشان می داد. در پاکت های بیشتر از 5 میلی متر نیز، برنامه ی دارویی مداوم سبب کاهش چشمگیر در عمق پاکت شد (از 405 به 06/2 میلی متر)، که نسبت به دو گروه دیگر معنادار بود.
با توجه به محدودیت های این مطالعه نتایج نشان داد، که افزودن برنامه ی دارویی مداوم و متناوب داکسی سایکلین با اندازه ی پایین به روش جرم گیری باعث بهبود بیشتر در شاخص های بالینی سلامت بافت لثه ای، حتی در بیماران با سطح بهداشت دهانی نه چندان مطلوب می گردد.