ارتباط کهیر مزمن با اتوایمونیتی تیروئید

کهیرمزمن یک بیماری آزار دهنده می باشد که در اغلب موارد علتی برای آن پیدا نشده است. ارتباط بین کهیر مزمن و اتوایمونیتی تیروئید مورد بررسی قرار گرفته، که با نتایج متفاوتی همراه بوده است. هدف از این مطالعه بررسی اثر لووتیروکسین در درمان بیماران با کهیر مزمن و در نتیجه ارتباط کهیر مزمن با اختلالات تیروئیدی می باشد.
در این مطالعه تحقیقاتی شاهد- مورد تعداد 60 نفر از بیماران با کهیر مزمن که تمام آنها به جز 6 نفر زن بودند و سن آنان بین 15 تا 60 سال بود، در مقایسه با تعداد مشابه که بیماری خاص نداشته و افراد سالم بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. تمام بیماران دارای تستهای شمارش سلول ها، آنتی بادی های ضد هسته، فاکتور روماتیسمی، کمپلمان، مدفوع، کبدی، کلیوی و تست پوستی منفی داشتند. تست های تیروئید شامل TSH، T4، T3 و آنتی تیروگلوبولین(TGA) و آنتی پراکسیداز (TPA) به همراه سطح IgE سرم بررسی شدند. افراد دارای تست های مثبت آنتی بادی ضد تیروئیدی به دو گروه تقسیم شده که یک گروه (11 نفر) لووتیروکسین (100 میکروگرم در روز به مدت یک ماه) و گروه دیگر (11 نفر) فاقد دارو بودند تحت درمان قرار گرفتند.
از بین آنها 22 نفر دارای تست های آنتی بادی ضد تیروئیدی TGA،TPA)) مثبت بودند (6/36 درصد). در حالی که در گروه کنترل فقط 9 درصد نتایج مشابه وجود داشته است. فقط یک بیمار در گروه مورد دارای هیپو تیروئیدی بوده است (هیپوتیروئیدی ساب کلینیکال) (↓T4، ↑TSH). افزایش IgE در 10 نفر(6/16 درصد) در گروه مورد و 6 نفر در گروه شاهد (10 درصد) وجود داشته است. در گروه مورد بعد از دادن لووتیروکسین 70 درصد یعنی 9 نفر بهبودی کامل (40 درصد) و 5 نفر بهبودی نسبی (30 درصد) و در 5 نفر اصلا بهبودی مشاهده نشد در مقایسه با 30 درصد بهبودی کامل و نسبی در گروه شاهد و بقیه که اصلا بهبودی نداشته اند.
کهیر مزمن ممکن است با اختلالات تیروئیدی (آنتی بادی های مثبت ضد تیروئید) علی رغم این که در اکثر موارد عملکرد تیروئید طبیعی است، ارتباط داشته باشد. بنابراین در کهیر مزمن علی رغم افزایش IgE در صورتی که علتی برای آن پیدا نشود باید تست های تیروئیدی همراه با آنتی بادی های تیروئید مورد بررسی و در صورت مثبت بودن تحت درمان قرار گیرند.